ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ  Απόσπασμα ύμνου στο Βάκχο οι μέν γάρ Δρακάνω σ', οι δ' 'Ικάρω ηνεμοέσση φάσ', οι δ' εν Νάξω, δίον γένος ειραφιώτα, οι δέ σ' επ' 'Αλφειώ ποταμώ βαθυδινήεντι κυσαμένην Σεμέλην τεκέειν Διί τερπικεραύνω, άλλοι δ' εν Θήβησιν άναξ σε λέγουσι γενέσθαι ψευδόμενοι: σέ δ' έτικτε πατήρ ανδρών τε θεών τε πολλόν απ' ανθρώπων κρύπτων λευκώλενον ''Ηρην. έστι δέ τις Νύση ύπατον όρος ανθέον ύλη τηλού Φοινίκης σχεδόν Αιγύπτοιο ροάων καί οι αναστήσουσιν αγάλματα πόλλ' ενί νηοίς. ως δέ τάμεν τρία, σοί πάντως τριετηρίσιν αιεί άνθρωποι ρέξουσι τεληέσσας εκατόμβας. ή καί κυανέησιν επ' οφρύσι νεύσε Κρονίων: αμβρόσιαι δ' άρα χαίται επερρώσαντο άνακτος κρατός απ' αθανάτοιο, μέγαν δ' ελέλιξεν ''Ολυμπον. ώς ειπών εκέλευσε καρήατι μητίετα Ζεύς. ίληθ' ειραφιώτα γυναιμανές: οι δέ σ' αοιδοί άδομεν αρχόμενοι λήγοντές τ', ουδέ πη έστι σεί' επιληθομένω ιερής μεμνήσθαι αοιδής. καί σύ μέν ούτω χαίρε Διώνυσ' ειραφιώτα, σύν μητρί Σεμέλη ήν περ καλέουσι Θυώνην. Εις Δήμητρα Δήμητρ' ηΰκομον σεμνήν θεάν άρχομ' αείδειν, αυτήν ηδέ θύγατρα τανύσφυρον ήν 'Αϊδωνεύς ήρπαξεν, δώκεν δέ βαρύκτυπος ευρυόπα Ζεύς, νόσφιν Δήμητρος χρυσαόρου αγλαοκάρπου παίζουσαν κούρησι σύν 'Ωκεανού βαθυκόλποις, άνθεά τ' αινυμένην ρόδα καί κρόκον ηδ' ία καλά λειμών' άμ μαλακόν καί αγαλλίδας ηδ' υάκινθον νάρκισσόν θ', όν φύσε δόλον καλυκώπιδι κούρη Γαία Διός βουλήσι χαριζομένη πολυδέκτη θαυμαστόν γανόωντα, σέβας τότε πάσιν ιδέσθαι αθανάτοις τε θεοίς ηδέ θνητοίς ανθρώποις: τού καί από ρίζης εκατόν κάρα εξεπεφύκει, κώζ' ήδιστ' οδμή, πάς δ' ουρανός ευρύς ύπερθε γαίά τε πάσ' εγέλασσε καί αλμυρόν οίδμα θαλάσσης. η δ' άρα θαμβήσασ' ωρέξατο χερσίν άμ' άμφω καλόν άθυρμα λαβείν: χάνε δέ χθών ευρυάγυια Νύσιον άμ πεδίον τή όρουσεν άναξ πολυδέγμων ίπποις αθανάτοισι Κρόνου πολυώνυμος υιός. αρπάξας δ' αέκουσαν επί χρυσέοισιν όχοισιν ήγ' ολοφυρομένην: ιάχησε δ' άρ' όρθια φωνή κεκλομένη πατέρα Κρονίδην ύπατον καί άριστον. ουδέ τις αθανάτων ουδέ θνητών ανθρώπων ήκουσεν φωνής, ουδ' αγλαόκαρποι ελαίαι, ει μή Περσαίου θυγάτηρ αταλά φρονέουσα άϊεν εξ άντρου `Εκάτη λιπαροκρήδεμνος, 'Ηέλιός τε άναξ `Υπερίονος αγλαός υιός, κούρης κεκλομένης πατέρα Κρονίδην: ο δέ νόσφιν ήστο θεών απάνευθε πολυλλίστω ενί νηώ δέγμενος ιερά καλά παρά θνητών ανθρώπων. τήν δ' αεκαζομένην ήγεν Διός εννεσίησι πατροκασίγνητος πολυσημάντωρ πολυδέγμων ίπποις αθανάτοισι Κρόνου πολυώνυμος υιός. όφρα μέν ούν γαίάν τε καί ουρανόν αστερόεντα λεύσσε θεά καί πόντον αγάρροον ιχθυόεντα αυγάς τ' ηελίου, έτι δ' ήλπετο μητέρα κεδνήν όψεσθαι καί φύλα θεών αιειγενετάων, τόφρα οι ελπίς έθελγε μέγαν νόον αχνυμένης περ: ήχησαν δ' ορέων κορυφαί καί βένθεα πόντου φωνή υπ' αθανάτη, τής δ' έκλυε πότνια μήτηρ. οξύ δέ μιν κραδίην άχος έλλαβεν, αμφί δέ χαίταις αμβροσίαις κρήδεμνα δαΐζετο χερσί φίλησι, κυάνεον δέ κάλυμμα κατ' αμφοτέρων βάλετ' ώμων, σεύατο δ' ώς τ' οιωνός επί τραφερήν τε καί υγρήν μαιομένη: τή δ' ού τις ετήτυμα μυθήσασθαι ήθελεν ούτε θεών ούτε θνητών ανθρώπων, ούτ' οιωνών τις τή ετήτυμος άγγελος ήλθεν. εννήμαρ μέν έπειτα κατά χθόνα πότνια Δηώ στρωφάτ' αιθομένας δαΐδας μετά χερσίν έχουσα, ουδέ ποτ' αμβροσίης καί νέκταρος ηδυπότοιο πάσσατ' ακηχεμένη, ουδέ χρόα βάλλετο λουτροίς. αλλ' ότε δή δεκάτη οι επήλυθε φαινολίς 'Ηώς ήντετό οι `Εκάτη σέλας εν χείρεσσιν έχουσα, καί ρά οι αγγελέουσα έπος φάτο φώνησέν τε: πότνια Δημήτηρ ωρηφόρε αγλαόδωρε τίς θεών ουρανίων ηέ θνητών ανθρώπων ήρπασε Περσεφόνην καί σόν φίλον ήκαχε θυμόν; φωνής γάρ ήκουσ', ατάρ ουκ ίδον οφθαλμοίσιν ός τις έην: σοί δ' ώκα λέγω νημερτέα πάντα. ώς άρ' έφη `Εκάτη: τήν δ' ουκ ημείβετο μύθω `Ρείης ηϋκόμου θυγάτηρ, αλλ' ώκα σύν αυτή ήϊξ' αιθομένας δαΐδας μετά χερσίν έχουσα. 'Ηέλιον δ' ίκοντο θεών σκοπόν ηδέ καί ανδρών, στάν δ' ίππων προπάροιθε καί είρετο δία θεάων: 'Ηέλι' αίδεσσαί με θεάν σύ περ, εί ποτε δή σευ ή έπει ή έργω κραδίην καί θυμόν ίηνα. κούρην τήν έτεκον γλυκερόν θάλος είδεϊ κυδρήν τής αδινήν όπ' άκουσα δι' αιθέρος ατρυγέτοιο ώς τε βιαζομένης, ατάρ ουκ ίδον οφθαλμοίσιν. αλλά σύ γάρ δή πάσαν επί χθόνα καί κατά πόντον αιθέρος εκ δίης καταδέρκεαι ακτίνεσσι, νημερτέως μοι ένισπε φίλον τέκος εί που όπωπας ός τις νόσφιν εμείο λαβών αέκουσαν ανάγκη οίχεται ηέ θεών ή καί θνητών ανθρώπων. '`Ως φάτο, τήν δ' `Υπεριονίδης ημείβετο μύθω: `Ρείης ηϋκόμου θυγάτηρ Δήμητερ άνασσα ειδήσεις: δή γάρ μέγα άζομαι ηδ' ελεαίρω αχνυμένην περί παιδί τανυσφύρω: ουδέ τις άλλος αίτιος αθανάτων ει μή νεφεληγερέτα Ζεύς, ός μιν έδωκ' 'Αΐδη θαλερήν κεκλήσθαι άκοιτιν αυτοκασιγνήτω: ο δ' υπό ζόφον ηερόεντα αρπάξας ίπποισιν άγεν μεγάλα ιάχουσαν. αλλά θεά κατάπαυε μέγαν γόον: ουδέ τι σέ χρή μάψ αύτως άπλητον έχειν χόλον: ού τοι αεικής γαμβρός εν αθανάτοις πολυσημάντωρ 'Αϊδωνεύς αυτοκασίγνητος καί ομόσπορος: αμφί δέ τιμήν έλλαχεν ως τά πρώτα διάτριχα δασμός ετύχθη: τοίς μεταναιετάει τών έλλαχε κοίρανος είναι. '`Ως ειπών ίπποισιν εκέκλετο, τοί δ' υπ' ομοκλής ρίμφ' έφερον θοόν άρμα τανύπτεροι ώς τ' οιωνοί: τήν δ' άχος αινότερον καί κύντερον ίκετο θυμόν. χωσαμένη δ' ήπειτα κελαινεφέϊ Κρονίωνι νοσφισθείσα θεών αγορήν καί μακρόν ''Ολυμπον ώχετ' επ' ανθρώπων πόλιας καί πίονα έργα είδος αμαλδύνουσα πολύν χρόνον: ουδέ τις ανδρών εισορόων γίγνωσκε βαθυζώνων τε γυναικών πρίν γ' ότε δή Κελεοίο δαΐφρονος ίκετο δώμα, ός τότ' 'Ελευσίνος θυοέσσης κοίρανος ήεν. έζετο δ' εγγύς οδοίο φίλον τετιημένη ήτορ Παρθενίω φρέατι όθεν υδρεύοντο πολίται εν σκιή, αυτάρ ύπερθε πεφύκει θάμνος ελαίης, γρηΐ παλαιγενέϊ εναλίγκιος, ή τε τόκοιο είργηται δώρων τε φιλοστεφάνου 'Αφροδίτης, οίαί τε τροφοί εισι θεμιστοπόλων βασιλήων παίδων καί ταμίαι κατά δώματα ηχήεντα. τήν δέ ίδον Κελεοίο 'Ελευσινίδαο θύγατρες ερχόμεναι μεθ' ύδωρ ευήρυτον όφρα φέροιεν κάλπισι χαλκείησι φίλα πρός δώματα πατρός, τέσσαρες ώς τε θεαί κουρήϊον άνθος έχουσαι, Καλλιδίκη καί Κλεισιδίκη Δημώ τ' ερόεσσα Καλλιθόη θ', ή τών προγενεστάτη ήεν απασών: ουδ' έγνων: χαλεποί δέ θεοί θνητοίσιν οράσθαι. αγχού δ' ιστάμεναι έπεα πτερόεντα προσηύδων: Τίς πόθεν εσσί γρηύ παλαιγενέων ανθρώπων; τίπτε δέ νόσφι πόληος απέστιχες ουδέ δόμοισι πιλνάς; ένθα γυναίκες ανά μέγαρα σκιόεντα τηλίκαι ως σύ περ ώδε καί οπλότεραι γεγάασιν, αί κέ σε φίλωνται ημέν έπει ηδέ καί έργω. '`Ως έφαθ', η δ' επέεσσιν αμείβετο πότνα θεάων: τέκνα φίλ' αί τινές εστε γυναικών θηλυτεράων χαίρετ', εγώ δ' υμίν μυθήσομαι: ού τοι αεικές υμίν ειρομένησιν αληθέα μυθήσασθαι. † Δώς εμοί γ' όνομ' εστί: τό γάρ θέτο πότνια μήτηρ: νύν αύτε Κρήτηθεν επ' ευρέα νώτα θαλάσσης ήλυθον ουκ εθέλουσα, βίη δ' αέκουσαν ανάγκη άνδρες ληϊστήρες απήγαγον. οι μέν έπειτα νηΐ θοή Θορικόν δέ κατέσχεθον, ένθα γυναίκες ηπείρου επέβησαν αολλέες ηδέ καί αυτοί δείπνον επηρτύνοντο παρά πρυμνήσια νηός: αλλ' εμοί ου δόρποιο μελίφρονος ήρατο θυμός, λάθρη δ' ορμηθείσα δι' ηπείροιο μελαίνης φεύγον υπερφιάλους σημάντορας, όφρα κε μή με απριάτην περάσαντες εμής αποναίατο τιμής. ούτω δεύρ' ικόμην αλαλημένη, ουδέ τι οίδα ή τις δή γαί' εστί καί οί τινες εγγεγάασιν. αλλ' υμίν μέν πάντες 'Ολύμπια δώματ' έχοντες δοίεν κουριδίους άνδρας καί τέκνα τεκέσθαι ως εθέλουσι τοκήες: εμέ δ' αύτ' οικτείρατε κούραι προφρονέως φίλα τέκνα τέων πρός δώμαθ' ίκωμαι ανέρος ηδέ γυναικός, ίνα σφίσιν εργάζωμαι πρόφρων οία γυναικός αφήλικος έργα τέτυκται: καί κεν παίδα νεογνόν εν αγκοίνησιν έχουσα καλά τιθηνοίμην καί δώματα τηρήσαιμι καί κε λέχος στορέσαιμι μυχώ θαλάμων ευπήκτων δεσπόσυνον καί κ' έργα διαθρήσαιμι γυναικός. Φή ρα θεά: τήν δ' αυτίκ' αμείβετο παρθένος αδμής Καλλιδίκη Κελεοίο θυγατρών είδος αρίστη: Μαία θεών μέν δώρα καί αχνύμενοί περ ανάγκη τέτλαμεν άνθρωποι: δή γάρ πολύ φέρτεροί εισιν. ταύτα δέ τοι σαφέως υποθήσομαι ηδ' ονομήνω ανέρας οίσιν έπεστι μέγα κράτος ενθάδε τιμής, δήμου τε προύχουσιν, ιδέ κρήδεμνα πόληος ειρύαται βουλήσι καί ιθείησι δίκησιν. ημέν Τριπτολέμου πυκιμήδεος ηδέ Διόκλου ηδέ Πολυξείνου καί αμύμονος Ευμόλποιο καί Δολίχου καί πατρός αγήνορος ημετέροιο τών πάντων άλοχοι κατά δώματα πορσαίνουσι: τάων ουκ άν τίς σε κατά πρώτιστον οπωπήν είδος ατιμήσασα δόμων απονοσφίσσειεν, αλλά σε δέξονται: δή γάρ θεοείκελός εσσι. ει δέ θέλεις, επίμεινον, ίνα πρός δώματα πατρός έλθωμεν καί μητρί βαθυζώνω Μετανείρη είπωμεν τάδε πάντα διαμπερές, αί κέ σ' ανώγη ημέτερον δ' ιέναι μηδ' άλλων δώματ' ερευνάν. τηλύγετος δέ οι υιός ενί μεγάρω ευπήκτω οψίγονος τρέφεται, πολυεύχετος ασπάσιός τε. ει τόν γ' εκθρέψαιο καί ήβης μέτρον ίκοιτο ρείά κέ τίς σε ιδούσα γυναικών θηλυτεράων ζηλώσαι: τόσα κέν τοι από θρεπτήρια δοίη. '`Ως έφαθ': η δ' επένευσε καρήατι, ταί δέ φαεινά πλησάμεναι ύδατος φέρον άγγεα κυδιάουσαι. ρίμφα δέ πατρός ίκοντο μέγαν δόμον, ώκα δέ μητρί έννεπον ως είδόν τε καί έκλυον. η δέ μάλ' ώκα ελθούσας εκέλευε καλείν επ' απείρονι μισθώ. αι δ' ώς τ' ή έλαφοι ή πόρτιες ήαρος ώρη άλλοντ' άν λειμώνα κορεσσάμεναι φρένα φορβή, ώς αι επισχόμεναι εανών πτύχας ιμεροέντων ήϊξαν κοίλην κατ' αμαξιτόν, αμφί δέ χαίται ώμοις αΐσσοντο κροκηΐω άνθει ομοίαι. τέτμον δ' εγγύς οδού κυδρήν θεάν ένθα πάρος περ κάλλιπον: αυτάρ έπειτα φίλα πρός δώματα πατρός ηγεύνθ', η δ' άρ' όπισθε φίλον τετιημένη ήτορ στείχε κατά κρήθεν κεκαλυμμένη, αμφί δέ πέπλος κυάνεος ραδινοίσι θεάς ελελίζετο ποσσίν. αίψα δέ δώμαθ' ίκοντο διοτρεφέος Κελεοίο, βάν δέ δι' αιθούσης ένθα σφίσι πότνια μήτηρ ήστο παρά σταθμόν τέγεος πύκα ποιητοίο παίδ' υπό κόλπω έχουσα νέον θάλος: αι δέ παρ' αυτήν έδραμον, η δ' άρ' επ' ουδόν έβη ποσί καί ρα μελάθρου κύρε κάρη, πλήσεν δέ θύρας σέλαος θείοιο. τήν δ' αιδώς τε σέβας τε ιδέ χλωρόν δέος είλεν: είξε δέ οι κλισμοίο καί εδριάασθαι άνωγεν. αλλ' ου Δημήτηρ ωρηφόρος αγλαόδωρος ήθελεν εδριάασθαι επί κλισμοίο φαεινού, αλλ' ακέουσα έμιμνε κατ' όμματα καλά βαλούσα, πρίν γ' ότε δή οι έθηκεν 'Ιάμβη κέδν' ειδυία πηκτόν έδος, καθύπερθε δ' επ' αργύφεον βάλε κώας. ένθα καθεζομένη προκατέσχετο χερσί καλύπτρην: δηρόν δ' άφθογγος τετιημένη ήστ' επί δίφρου, ουδέ τιν' ούτ' έπεϊ προσπτύσσετο ούτε τι έργω, αλλ' αγέλαστος άπαστος εδητύος ηδέ ποτήτος ήστο πόθω μινύθουσα βαθυζώνοιο θυγατρός, πρίν γ' ότε δή χλεύης μιν 'Ιάμβη κέδν' ειδυία πολλά παρασκώπτουσ' ετρέψατο πότνιαν αγνήν μειδήσαι γελάσαι τε καί ίλαον σχείν θυμόν: ή δή οι καί έπειτα μεθύστερον εύαδεν οργαίς. τή δέ δέπας Μετάνειρα δίδου μελιηδέος οίνου πλήσασ', η δ' ανένευσ': ου γάρ θεμιτόν οι έφασκε πίνειν οίνον ερυθρόν, άνωγε δ' άρ' άλφι καί ύδωρ δούναι μίξασαν πιέμεν γλήχωνι τερείνη. η δέ κυκεώ τεύξασα θεά πόρεν ως εκέλευε: δεξαμένη δ' οσίης ένεκεν πολυπότνια Δηώ τήσι δέ μύθων ήρχεν εΰζωνος Μετάνειρα: Χαίρε γύναι, επεί ού σε κακών άπ' έολπα τοκήων έμμεναι αλλ' αγαθών: επί τοι πρέπει όμμασιν αιδώς καί χάρις, ως εί πέρ τε θεμιστοπόλων βασιλήων. αλλά θεών μέν δώρα καί αχνύμενοί περ ανάγκη τέτλαμεν άνθρωποι: επί γάρ ζυγός αυχένι κείται. νύν δ' επεί ίκεο δεύρο, παρέσσεται όσσα τ' εμοί περ. παίδα δέ μοι τρέφε τόνδε, τόν οψίγονον καί άελπτον ώπασαν αθάνατοι, πολυάρητος δέ μοί εστιν. ει τόν γε θρέψαιο καί ήβης μέτρον ίκοιτο ή ρά κέ τίς σε ιδούσα γυναικών θηλυτεράων ζηλώσαι: τόσα κέν τοι από θρεπτήρια δοίην. Τήν δ' αύτε προσέειπεν εϋστέφανος Δημήτηρ: καί σύ γύναι μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι εσθλά πόροιεν. παίδα δέ τοι πρόφρων υποδέξομαι ώς με κελεύεις: θρέψω, κού μιν έολπα κακοφραδίησι τιθήνης ούτ' άρ' επηλυσίη δηλήσεται ούθ' υποτάμνον: οίδα γάρ αντίτομον μέγα φέρτερον υλοτόμοιο, οίδα δ' επηλυσίης πολυπήμονος εσθλόν ερυσμόν. '`Ως άρα φωνήσασα θυώδεϊ δέξατο κόλπω χερσίν τ' αθανάτοισι: γεγήθει δέ φρένα μήτηρ. ώς η μέν Κελεοίο δαΐφρονος αγλαόν υιόν Δημοφόωνθ', όν έτικτεν εΰζωνος Μετάνειρα, έτρεφεν εν μεγάροις: ο δ' αέξετο δαίμονι ίσος ούτ' ούν σίτον έδων, ου θησάμενος <γάλα μητρός> Δημήτηρ χρίεσκ' αμβροσίη ως ει θεού εκγεγαώτα, ηδύ καταπνείουσα καί εν κόλποισιν έχουσα: νύκτας δέ κρύπτεσκε πυρός μένει ηΰτε δαλόν λάθρα φίλων γονέων: τοίς δέ μέγα θαύμ' ετέτυκτο ως προθαλής τελέθεσκε, θεοίσι δέ άντα εώκει. καί κέν μιν ποίησεν αγήρων τ' αθάνατόν τε ει μή άρ' αφραδίησιν εΰζωνος Μετάνειρα νύκτ' επιτηρήσασα θυώδεος εκ θαλάμοιο σκέψατο: κώκυσεν δέ καί άμφω πλήξατο μηρώ δείσασ' ώ περί παιδί καί αάσθη μέγα θυμώ, καί ρ' ολοφυρομένη έπεα πτερόεντα προσηύδα: Τέκνον Δημοφόων ξείνη σε πυρί ένι πολλώ κρύπτει, εμοί δέ γόον καί κήδεα λυγρά τίθησιν. '`Ως φάτ' οδυρομένη: τής δ' άϊε δία θεάων. τή δέ χολωσαμένη καλλιστέφανος Δημήτηρ παίδα φίλον, τόν άελπτον ενί μεγάροισιν έτικτε, χείρεσσ' αθανάτησιν από έο θήκε πέδον δέ εξανελούσα πυρός θυμώ κοτέσασα μάλ' αινώς, καί ρ' άμυδις προσέειπεν εΰζωνον Μετάνειραν: Νήϊδες άνθρωποι καί αφράδμονες ούτ' αγαθοίο αίσαν επερχομένου προγνώμεναι ούτε κακοίο: καί σύ γάρ αφραδίησι τεής μήκιστον αάσθης. ίστω γάρ θεών όρκος αμείλικτον Στυγός ύδωρ αθάνατόν κέν τοι καί αγήραον ήματα πάντα παίδα φίλον ποίησα καί άφθιτον ώπασα τιμήν: νύν δ' ουκ έσθ' ώς κεν θάνατον καί κήρας αλύξαι. τιμή δ' άφθιτος αιέν επέσσεται ούνεκα γούνων ημετέρων επέβη καί εν αγκοίνησιν ίαυσεν. ώρησιν δ' άρα τώ γε περιπλομένων ενιαυτών παίδες 'Ελευσινίων πόλεμον καί φύλοπιν αινήν αιέν εν αλλήλοισι συνάξουσ' ήματα πάντα. ειμί δέ Δημήτηρ τιμάοχος, ή τε μέγιστον αθανάτοις θνητοίσί τ' όνεαρ καί χάρμα τέτυκται. αλλ' άγε μοι νηόν τε μέγαν καί βωμόν υπ' αυτώ τευχόντων πάς δήμος υπαί πόλιν αιπύ τε τείχος Καλλιχόρου καθύπερθεν επί προύχοντι κολωνώ: όργια δ' αυτή εγών υποθήσομαι ως άν έπειτα ευαγέως έρδοντες εμόν νόον ιλάσκοισθε. '`Ως ειπούσα θεά μέγεθος καί είδος άμειψε γήρας απωσαμένη, περί τ' αμφί τε κάλλος άητο: οδμή δ' ιμερόεσσα θυηέντων από πέπλων σκίδνατο, τήλε δέ φέγγος από χροός αθανάτοιο λάμπε θεάς, ξανθαί δέ κόμαι κατενήνοθεν ώμους, αυγής δ' επλήσθη πυκινός δόμος αστεροπής ώς. βή δέ διέκ μεγάρων, τής δ' αυτίκα γούνατ' έλυντο, δηρόν δ' άφθογγος γένετο χρόνον, ουδέ τι παιδός μνήσατο τηλυγέτοιο από δαπέδου ανελέσθαι. τού δέ κασίγνηται φωνήν εσάκουσαν ελεεινήν, κάδ δ' άρ' απ' ευστρώτων λεχέων θόρον: η μέν έπειτα παίδ' ανά χερσίν ελούσα εώ εγκάτθετο κόλπω, η δ' άρα πύρ ανέκαι', η δ' έσσυτο πόσσ' απαλοίσι μητέρ' αναστήσουσα θυώδεος εκ θαλάμοιο. αγρόμεναι δέ μιν αμφίς ελούεον ασπαίροντα αμφαγαπαζόμεναι: τού δ' ου μειλίσσετο θυμός: χειρότεραι γάρ δή μιν έχον τροφοί ηδέ τιθήναι. Αι μέν παννύχιαι κυδρήν θεόν ιλάσκοντο δείματι παλλόμεναι: άμα δ' ηοί φαινομένηφιν ευρυβίη Κελεώ νημερτέα μυθήσαντο, ως επέτελλε θεά καλλιστέφανος Δημήτηρ. αυτάρ ό γ' εις αγορήν καλέσας πολυπείρονα λαόν ήνωγ' ηϋκόμω Δημήτερι πίονα νηόν ποιήσαι καί βωμόν επί προύχοντι κολωνώ. οι δέ μάλ' αίψ' επίθοντο καί έκλυον αυδήσαντος, τεύχον δ' ως επέτελλ': ο δ' αέξετο δαίμονος αίση. αυτάρ επεί τέλεσαν καί ερώησαν καμάτοιο βάν ρ' ίμεν οίκαδ' έκαστος: ατάρ ξανθή Δημήτηρ ένθα καθεζομένη μακάρων από νόσφιν απάντων μίμνε πόθω μινύθουσα βαθυζώνοιο θυγατρός. αινότατον δ' ενιαυτόν επί χθόνα πουλυβότειραν ποίησ' ανθρώποις καί κύντατον, ουδέ τι γαία σπέρμ' ανίει: κρύπτεν γάρ εϋστέφανος Δημήτηρ. πολλά δέ καμπύλ' άροτρα μάτην βόες έλκον αρούραις, πολλόν δέ κρί λευκόν ετώσιον έμπεσε γαίη. καί νύ κε πάμπαν όλεσσε γένος μερόπων ανθρώπων λιμού υπ' αργαλέης, γεράων τ' ερικυδέα τιμήν καί θυσιών ήμερσεν 'Ολύμπια δώματ' έχοντας, ει μή Ζεύς ενόησεν εώ τ' εφράσσατο θυμώ. '~Ιριν δέ πρώτον χρυσόπτερον ώρσε καλέσσαι Δήμητρ' ηΰκομον πολυήρατον είδος έχουσαν. ώς έφαθ': η δέ Ζηνί κελαινεφέϊ Κρονίωνι πείθετο καί μεσσηγύ διέδραμεν ώκα πόδεσσιν. ίκετο δέ πτολίεθρον 'Ελευσίνος θυοέσσης, εύρεν δ' εν νηώ Δημήτερα κυανόπεπλον, καί μιν φωνήσασ' έπεα πτερόεντα προσηύδα: Δήμητερ καλέει σε πατήρ Ζεύς άφθιτα ειδώς ελθέμεναι μετά φύλα θεών αιειγενετάων. αλλ' ίθι, μηδ' ατέλεστον εμόν έπος εκ Διός έστω. '`Ως φάτο λισσομένη: τής δ' ουκ επεπείθετο θυμός. αύτις έπειτα πατήρ μάκαρας θεούς αιέν εόντας πάντας επιπροΐαλλεν: αμοιβηδίς δέ κιόντες κίκλησκον καί πολλά δίδον περικαλλέα δώρα, τιμάς θ' άς κ' † εθέλοιτο † μετ' αθανάτοισιν ελέσθαι: αλλ' ού τις πείσαι δύνατο φρένας ουδέ νόημα θυμώ χωομένης, στερεώς δ' ηναίνετο μύθους. ου μέν γάρ ποτ' έφασκε θυώδεος Ουλύμποιο πρίν γ' επιβήσεσθαι, ου πρίν γής καρπόν ανήσειν, πρίν ίδοι οφθαλμοίσιν εήν ευώπιδα κούρην. Αυτάρ επεί τό γ' άκουσε βαρύκτυπος ευρύοπα Ζεύς εις ''Ερεβος πέμψε χρυσόρραπιν 'Αργειφόντην, όφρ' 'Αΐδην μαλακοίσι παραιφάμενος επέεσσιν αγνήν Περσεφόνειαν από ζόφου ηερόεντος ες φάος εξαγάγοι μετά δαίμονας, όφρα ε μήτηρ οφθαλμοίσιν ιδούσα μεταλήξειε χόλοιο. `Ερμής δ' ουκ απίθησεν, άφαρ δ' υπό κεύθεα γαίης εσσυμένως κατόρουσε λιπών έδος Ουλύμποιο. τέτμε δέ τόν γε άνακτα δόμων έντοσθεν εόντα ήμενον εν λεχέεσσι σύν αιδοίη παρακοίτι πόλλ' αεκαζομένη μητρός πόθω: η δ' αποτηλού έργοις θεών μακάρων μητίσετο βουλή. αγχού δ' ιστάμενος προσέφη κρατύς 'Αργειφόντης: ''Αιδη κυανοχαίτα καταφθιμένοισιν ανάσσων Ζεύς σε πατήρ ήνωγεν αγαυήν Περσεφόνειαν εξαγαγείν 'Ερέβευσφι μετά σφέας, όφρα ε μήτηρ οφθαλμοίσιν ιδούσα χόλου καί μήνιος αινής αθανάτοις παύσειεν: επεί μέγα μήδεται έργον φθίσαι φύλ' αμενηνά χαμαιγενέων ανθρώπων σπέρμ' υπό γής κρύπτουσα, καταφθινύθουσα δέ τιμάς αθανάτων. η δ' αινόν έχει χόλον, ουδέ θεοίσι μίσγεται, αλλ' απάνευθε θυώδεος ένδοθι νηού ήσται, 'Ελευσίνος κραναόν πτολίεθρον έχουσα. '`Ως φάτο: μείδησεν δέ άναξ ενέρων 'Αϊδωνεύς οφρύσιν, ουδ' απίθησε Διός βασιλήος εφετμής. εσσυμένως δ' εκέλευσε δαΐφρονι Περσεφονείη: έρχεο Περσεφόνη παρά μητέρα κυανόπεπλον ήπιον εν στήθεσσι μένος καί θυμόν έχουσα, μηδέ τι δυσθύμαινε λίην περιώσιον άλλων. ού τοι εν αθανάτοισιν αεικής έσσομ' ακοίτης αυτοκασίγνητος πατρός Διός: ένθα δ' εούσα δεσπόσσεις πάντων οπόσα ζώει τε καί έρπει, τιμάς δέ σχήσησθα μετ' αθανάτοισι μεγίστας, τών δ' αδικησάντων τίσις έσσεται ήματα πάντα οί κεν μή θυσίαισι τεόν μένος ιλάσκωνται ευαγέως έρδοντες εναίσιμα δώρα τελούντες. '`Ως φάτο: γήθησεν δέ περίφρων Περσεφόνεια, καρπαλίμως δ' ανόρουσ' υπό χάρματος: αυτάρ ό γ' αυτός ροιής κόκκον έδωκε φαγείν μελιηδέα λάθρη αμφί έ νωμήσας, ίνα μή μένοι ήματα πάντα αύθι παρ' αιδοίη Δημήτερι κυανοπέπλω. ίππους δέ προπάροιθεν υπό χρυσέοισιν όχεσφιν έντυεν αθανάτους πολυσημάντωρ 'Αϊδωνεύς. η δ' οχέων επέβη, παρά δέ κρατύς 'Αργειφόντης ηνία καί μάστιγα λαβών μετά χερσί φίλησι σεύε διέκ μεγάρων: τώ δ' ουκ άκοντε πετέσθην. ρίμφα δέ μακρά κέλευθα διήνυσαν, ουδέ θάλασσα ούθ' ύδωρ ποταμών ούτ' άγκεα ποιήεντα ίππων αθανάτων ούτ' άκριες έσχεθον ορμήν, αλλ' υπέρ αυτάων βαθύν ηέρα τέμνον ιόντες. στήσε δ' άγων όθι μίμνεν εϋστέφανος Δημήτηρ νηοίο προπάροιθε θυώδεος: η δέ ιδούσα ήϊξ' ηΰτε μαινάς όρος κάτα δάσκιον ύλης. Περσεφόνη δ' ετέρ[ωθεν επεί ίδεν όμματα καλά] μητρός εής κατ' [άρ' ή γ' όχεα προλιπούσα καί ίππους] άλτο θέει[ν, δειρή δέ οι έμπεσεν αμφιχυθείσα:] τή δέ [φίλην έτι παίδα εής μετά χερσίν εχούση] α[ίψα δόλον θυμός τιν' οΐσατο, τρέσσε δ' άρ' αινώς] πα[υ]ομ[ένη φιλότητος, άφαρ δ' ερεείνετο μύθω:] Τέκνον μή ρά τί μοι ς[ύ γε πάσσαο νέρθεν εούσα] βρώμης; εξαύδα, [μή κεύθ', ίνα είδομεν άμφω:] ώς μέν γάρ κ' ανιούσα π[αρά στυγερού 'Αΐδαο] καί παρ' εμοί καί πατρί κελ[αινεφέϊ Κρονίωνι] ναιετάοις πάντεσσι τετιμ[ένη αθανάτοι]σιν. ει δέ, πτάσα πάλιν <σύ γ'> ιούσ' υπ[ό κεύθεσι γαίης] οικήσεις ωρέων τρίτατον μέρ[ος εις ενιαυτόν,] τάς δέ δύω παρ' εμοί τε καί [άλλοις αθανά]τοισιν. οππότε δ' άνθεσι γαί' ευώδε[σιν] ηαρινο[ίσι] παντοδαποίς θάλλει, τότ' από ζόφου ηερόεντος αύτις άνει μέγα θαύμα θεοίς θνητοίς τ' ανθρώποις. καί τίνι σ' εξαπάτησε δόλω κρατερ[ός Πολυδ]έγμων; Τήν δ' αύ Περσεφόνη περικαλλής αντίον ηύδα: τοιγάρ εγώ σοι μήτερ ερέω νημερτέα πάντα: εύτέ μοι `Ερμής ή[λθ]' εριούνιος άγγελος ωκύς πάρ πατέρος Κρονίδαο καί άλλων ουρανιώνων ελθείν εξ 'Ερέβευς, ίνα μ' οφθαλμοίσιν ιδούσα λήξαις αθανάτοισι χόλου καί μήνιος αινής, αυτάρ εγών ανόρουσ' υπό χάρματος, αυτάρ ο λάθρη έμβαλέ μοι ροιής κόκκον, μελιηδέ' εδωδήν, άκουσαν δέ βίη με προσηνάγκασσε πάσασθαι. ως δέ μ' αναρπάξας Κρονίδεω πυκινήν διά μήτιν ώχετο πατρός εμοίο φέρων υπό κεύθεα γαίης εξερέω καί πάντα διίξομαι ως ερεείνεις. ημείς μέν μάλα πάσαι αν' ιμερτόν λειμώνα, Λευκίππη Φαινώ τε καί 'Ηλέκτρη καί 'Ιάνθη καί Μελίτη 'Ιάχη τε `Ρόδειά τε Καλλιρόη τε Μηλόβοσίς τε Τύχη τε καί 'Ωκυρόη καλυκώπις Χρυσηΐς τ' 'Ιάνειρά τ' 'Ακάστη τ' 'Αδμήτη τε καί `Ροδόπη Πλουτώ τε καί ιμερόεσσα Καλυψώ καί Στύξ Ουρανίη τε Γαλαξαύρη τ' ερατεινή Παλλάς τ' εγρεμάχη καί ''Αρτεμις ιοχέαιρα παίζομεν ηδ' άνθεα δρέπομεν χείρεσσ' ερόεντα, μίγδα κρόκον τ' αγανόν καί αγαλλίδας ηδ' υάκινθον καί ροδέας κάλυκας καί λείρια, θαύμα ιδέσθαι, νάρκισσόν θ' όν έφυσ' ώς περ κρόκον ευρεία χθών. αυτάρ εγώ δρεπόμην περί χάρματι, γαία δ' ένερθε χώρησεν, τή δ' έκθορ' άναξ κρατερός πολυδέγμων. βή δέ φέρων υπό γαίαν εν άρμασι χρυσείοισι πόλλ' αεκαζομένην, εβόησα δ' άρ' όρθια φωνή. ταύτά τοι αχνυμένη περ αληθέα πάντ' αγορεύω. '`Ως τότε μέν πρόπαν ήμαρ ομόφρονα θυμόν έχουσαι πολλά μάλ' αλλήλων κραδίην καί θυμόν ίαινον αμφαγαπαζόμεναι, αχέων δ' απεπαύετο θυμός. γηθοσύνας δέ δέχοντο παρ' αλλήλων έδιδ[όν τε.] τήσιν δ' εγγύθεν ήλθ' `Εκάτη λιπαροκρήδεμνος, πολλά δ' άρ' αμφαγάπησε κόρην Δημήτερος αγνής: εκ τού οι πρόπολος καί οπάων έπλετ' άνασσα. ταίς δέ μετάγγελον ήκε βαρύκτυπος ευρύοπα Ζεύς `Ρείην ηΰκομον ήν μητέρα κυανόπεπλον αξέμεναι μετά φύλα θεών, υπέδεκτο δέ τιμάς δωσέμεν, άς κεν έλοιτο μετ' αθανάτοισι θεοίσι: νεύσε δέ οι κούρην έτεος περιτελλομένοιο τήν τριτάτην μέν μοίραν υπό ζόφον ηερόεντα, τάς δέ δύω παρά μητρί καί άλλοις αθανάτοισιν. ώς έφατ': ουδ' απίθησε θεά Διός αγγελιάων. εσσυμένως δ' ήϊξε κατ' Ουλύμποιο καρήνων, εις δ' άρα `Ράριον ίξε, φερέσβιον ούθαρ αρούρης τό πρίν, ατάρ τότε γ' ού τι φερέσβιον, αλλά έκηλον εστήκει πανάφυλλον: έκευθε δ' άρα κρί λευκόν μήδεσι Δήμητρος καλλισφύρου: αυτάρ έπειτα μέλλεν άφαρ ταναοίσι κομήσειν ασταχύεσσιν ήρος αεξομένοιο, πέδω δ' άρα πίονες όγμοι βρισέμεν ασταχύων, τά δ' εν ελλεδανοίσι δεδέσθαι. ένθ' επέβη πρώτιστον απ' αιθέρος ατρυγέτοιο: ασπασίως δ' ίδον αλλήλας, κεχάρηντο δέ θυμώ. τήν δ' ώδε προσέειπε `Ρέη λιπαροκρήδεμνος: Δεύρο τέκος, καλέει σε βαρύκτυπος ευρύοπα Ζεύς ελθέμεναι μετά φύλα θεών, υπέδεκτο δέ τιμάς [δωσέμεν, άς κ' εθέλησθα] μετ' αθανάτοισι θεοίσι. [νεύσε δέ σοι κούρην έτεος π]εριτελλομένοιο [τήν τριτάτην μέν μοίραν υπό ζόφον η]ερόεντα, [τάς δέ δύω παρά σοί τε καί άλλοις] αθανάτοισιν. [ώς άρ' έφη τελέ]εσθαι: εώ δ' επένευσε κάρητι. [αλλ' ίθι τέκνον] εμόν καί πείθεο, μηδέ τι λίην α[ζηχές μεν]έαινε κελαινεφέϊ Κρονίωνι: α[ίψα δέ κα]ρπόν άεξε φερέσβιον ανθρώποισιν. '`Ω[ς έφατ', ου]δ' απίθησεν εϋστέφανος Δημήτηρ, αίψα δέ καρπόν ανήκεν αρουράων εριβώλων. πάσα δέ φύλλοισίν τε καί άνθεσιν ευρεία χθών έβρισ': η δέ κιούσα θεμιστοπόλοις βασιλεύσι δ[είξε,] Τριπτολέμω τε Διοκλεί τε πληξίππω, Ευμόλπου τε βίη Κελεώ θ' ηγήτορι λαών, δρησμοσύνην θ' ιερών καί επέφραδεν όργια πάσι, Τριπτολέμω τε Πολυξείνω τ', επί τοίς δέ Διοκλεί, σεμνά, τά τ' ού πως έστι παρεξ[ίμ]εν [ούτε πυθέσθαι,] ούτ' αχέειν: μέγα γάρ τι θεών σέβας ισχάνει αυδήν. όλβιος ός τάδ' όπωπεν επιχθονίων ανθρώπων: ός δ' ατελής ιερών, ός τ' άμμορος, ού ποθ' ομοίων αίσαν έχει φθίμενός περ υπό ζόφω ευρώεντι. Αυτάρ επεί δή πάνθ' υπεθήκατο δία θεάων, βάν ρ' ίμεν Ούλυμπον δέ θεών μεθ' ομήγυριν άλλων. ένθα δέ ναιετάουσι παραί Διί τερπικεραύνω σεμναί τ' αιδοίαί τε: μέγ' όλβιος όν τιν' εκείναι προφρονέως φίλωνται επιχθονίων ανθρώπων: αίψα δέ οι πέμπουσιν εφέστιον ες μέγα δώμα Πλούτον, ός ανθρώποις άφενος θνητοίσι δίδωσιν. 'Αλλ' άγ' 'Ελευσίνος θυοέσσης δήμον έχουσαι καί Πάρον αμφιρύτην ''Αντρωνά τε πετρήεντα, πότνια αγλαόδωρ' ωρηφόρε Δηοί άνασσα αυτή καί κούρη περικαλλής Περσεφόνεια πρόφρονες αντ' ωδής βίοτον θυμήρε' οπάζειν. αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις 'Απόλλωνα Μνήσομαι ουδέ λάθωμαι 'Απόλλωνος εκάτοιο, όν τε θεοί κατά δώμα Διός τρομέουσιν ιόντα: καί ρά τ' αναΐσσουσιν επί σχεδόν ερχομένοιο πάντες αφ' εδράων, ότε φαίδιμα τόξα τιταίνει. Λητώ δ' οίη μίμνε παραί Διί τερπικεραύνω, ή ρα βιόν τ' εχάλασσε καί εκλήϊσε φαρέτρην, καί οι απ' ιφθίμων ώμων χείρεσσιν ελούσα τόξον ανεκρέμασε πρός κίονα πατρός εοίο πασσάλου εκ χρυσέου: τόν δ' εις θρόνον είσεν άγουσα. τώ δ' άρα νέκταρ έδωκε πατήρ δέπαϊ χρυσείω δεικνύμενος φίλον υιόν, έπειτα δέ δαίμονες άλλοι ένθα καθίζουσιν: χαίρει δέ τε πότνια Λητώ, ούνεκα τοξοφόρον καί καρτερόν υιόν έτικτεν. χαίρε μάκαιρ' ώ Λητοί, επεί τέκες αγλαά τέκνα 'Απόλλωνά τ' άνακτα καί ''Αρτεμιν ιοχέαιραν, τήν μέν εν 'Ορτυγίη, τόν δέ κραναή ενί Δήλω, κεκλιμένη πρός μακρόν όρος καί Κύνθιον όχθον, αγχοτάτω φοίνικος υπ' 'Ινωποίο ρεέθροις. Πώς τάρ σ' υμνήσω πάντως εύυμνον εόντα; πάντη γάρ τοι, Φοίβε, νομός βεβλήαται ωδής, ημέν αν' ήπειρον πορτιτρόφον ηδ' ανά νήσους. πάσαι δέ σκοπιαί τοι άδον καί πρώονες άκροι υψηλών ορέων ποταμοί θ' άλα δέ προρέοντες, ακταί τ' εις άλα κεκλιμέναι λιμένες τε θαλάσσης. ή ώς σε πρώτον Λητώ τέκε χάρμα βροτοίσι, κλινθείσα πρός Κύνθου όρος κραναή ενί νήσω Δήλω εν αμφιρύτη; εκάτερθε δέ κύμα κελαινόν εξήει χέρσον δέ λιγυπνοίοις ανέμοισιν: ένθεν απορνύμενος πάσι θνητοίσιν ανάσσεις. όσσους Κρήτη τ' εντός έχει καί δήμος 'Αθηνών νήσός τ' Αιγίνη ναυσικλειτή τ' Εύβοια Αιγαί τ' Ειρεσίαι τε καί αγχιάλη Πεπάρηθος Θρηΐκιός τ' 'Αθόως καί Πηλίου άκρα κάρηνα Θρηϊκίη τε Σάμος ''Ιδης τ' όρεα σκιόεντα Σκύρος καί Φώκαια καί Αυτοκάνης όρος αιπύ ''Ιμβρος τ' ευκτιμένη καί Λήμνος αμιχθαλόεσσα Λέσβος τ' ηγαθέη Μάκαρος έδος Αιολίωνος καί Χίος, ή νήσων λιπαρωτάτη ειν αλί κείται, παιπαλόεις τε Μίμας καί Κωρύκου άκρα κάρηνα καί Κλάρος αιγλήεσσα καί Αισαγέης όρος αιπύ καί Σάμος υδρηλή Μυκάλης τ' αιπεινά κάρηνα Μίλητός τε Κόως τε, πόλις Μερόπων ανθρώπων, καί Κνίδος αιπεινή καί Κάρπαθος ηνεμόεσσα Νάξος τ' ηδέ Πάρος `Ρήναιά τε πετρήεσσα, τόσσον έπ' ωδίνουσα `Εκηβόλον ίκετο Λητώ, εί τίς οι γαιέων υιεί θέλοι οικία θέσθαι. αι δέ μάλ' ετρόμεον καί εδείδισαν, ουδέ τις έτλη Φοίβον δέξασθαι καί πιοτέρη περ εούσα πρίν γ' ότε δή ρ' επί Δήλου εβήσετο πότνια Λητώ, καί μιν ανειρομένη έπεα πτερόεντα προσηύδα: Δήλ' ει γάρ κ' εθέλοις έδος έμμεναι υίος εμοίο Φοίβου 'Απόλλωνος, θέσθαι τ' ένι πίονα νηόν: άλλος δ' ού τις σείό ποθ' άψεται, ουδέ σε λήσει, ουδ' εύβων σέ γ' έσεσθαι οΐομαι ούτ' εύμηλον, ουδέ τρύγην οίσεις, ούτ' άρ φυτά μυρία φύσεις. αι δέ κ' 'Απόλλωνος εκαέργου νηόν έχησθα, άνθρωποί τοι πάντες αγινήσουσ' εκατόμβας ενθάδ' αγειρόμενοι, κνίση δέ τοι άσπετος αιεί δημού αναΐξει, βοσκήσεις θ' οί κέ σ' έχωσι χειρός απ' αλλοτρίης, επεί ού τοι πίαρ υπ' ούδας. '`Ως φάτο: χαίρε δέ Δήλος, αμειβομένη δέ προσηύδα: Λητοί κυδίστη θύγατερ μεγάλου Κοίοιο, ασπασίη κεν εγώ γε γονήν εκάτοιο άνακτος δεξαίμην: αινώς γάρ ετήτυμόν ειμι δυσηχής ανδράσιν, ώδε δέ κεν περιτιμήεσσα γενοίμην. αλλά τόδε τρομέω Λητοί έπος, ουδέ σε κεύσω: λίην γάρ τινά φασιν ατάσθαλον 'Απόλλωνα έσσεσθαι, μέγα δέ πρυτανευσέμεν αθανάτοισι καί θνητοίσι βροτοίσιν επί ζείδωρον άρουραν. τώ ρ' αινώς δείδοικα κατά φρένα καί κατά θυμόν μή οπότ' άν τό πρώτον ίδη φάος ηελίοιο νήσον ατιμήσας, επεί ή κραναήπεδός ειμι, ποσσί καταστρέψας ώση αλός εν πελάγεσσιν. ένθ' εμέ μέν μέγα κύμα κατά κρατός άλις αιεί κλύσσει, ο δ' άλλην γαίαν αφίξεται ή κεν άδη οι τεύξασθαι νηόν τε καί άλσεα δενδρήεντα: πουλύποδες δ' εν εμοί θαλάμας φώκαί τε μέλαιναι οικία ποιήσονται ακηδέα χήτεϊ λαών: αλλ' εί μοι τλαίης γε θεά μέγαν όρκον ομόσσαι, ενθάδε μιν πρώτον τεύξειν περικαλλέα νηόν έμμεναι ανθρώπων χρηστήριον, αυτάρ έπειτα πάντας επ' ανθρώπους, επεί ή πολυώνυμος έσται. '`Ως άρ' έφη: Λητώ δέ θεών μέγαν όρκον όμοσσεν: ίστω νύν τάδε γαία καί ουρανός ευρύς ύπερθεν καί τό κατειβόμενον Στυγός ύδωρ, ός τε μέγιστος όρκος δεινότατός τε πέλει μακάρεσσι θεοίσιν: ή μήν Φοίβου τήδε θυώδης έσσεται αιεί βωμός καί τέμενος, τίσει δέ σέ γ' έξοχα πάντων. Αυτάρ επεί ρ' όμοσέν τε τελεύτησέν τε τόν όρκον, Δήλος μέν μάλα χαίρε γόνω εκάτοιο άνακτος, Λητώ δ' εννήμάρ τε καί εννέα νύκτας αέλπτοις ωδίνεσσι πέπαρτο. θεαί δ' έσαν ένδοθι πάσαι όσσαι άρισται έσαν, Διώνη τε `Ρείη τε 'Ιχναίη τε Θέμις καί αγάστονος 'Αμφιτρίτη, άλλαι τ' αθάναται, νόσφιν λευκωλένου ''Ηρης: ήστο γάρ εν μεγάροισι Διός νεφεληγερέταο. μούνη δ' ουκ επέπυστο μογοστόκος Ειλείθυια: ήστο γάρ άκρω 'Ολύμπω υπό χρυσέοισι νέφεσσιν ''Ηρης φραδμοσύνης λευκωλένου, ή μιν έρυκε ζηλοσύνη ό τ' άρ' υιόν αμύμονά τε κρατερόν τε Λητώ τέξεσθαι καλλιπλόκαμος τότ' έμελλεν. Αι δ' '~Ιριν προύπεμψαν εϋκτιμένης από νήσου αξέμεν Ειλείθυιαν, υποσχόμεναι μέγαν όρμον χρυσείοισι λίνοισιν εερμένον εννεάπηχυν: νόσφιν δ' ήνωγον καλέειν λευκωλένου ''Ηρης μή μιν έπειτ' επέεσσιν αποστρέψειεν ιούσαν. αυτάρ επεί τό γ' άκουσε ποδήνεμος ωκέα '~Ιρις βή ρα θέειν, ταχέως δέ διήνυσε πάν τό μεσηγύ. αυτάρ επεί ρ' ίκανε θεών έδος αιπύν ''Ολυμπον αυτίκ' άρ' Ειλείθυιαν από μεγάροιο θύραζε εκπροκαλεσσαμένη έπεα πτερόεντα προσηύδα πάντα μάλ' ως επέτελλον 'Ολύμπια δώματ' έχουσαι. τή δ' άρα θυμόν έπειθεν ενί στήθεσσι φίλοισι, βάν δέ ποσί τρήρωσι πελειάσιν ίθμαθ' ομοίαι. εύτ' επί Δήλου έβαινε μογοστόκος Ειλείθυια, τήν τότε δή τόκος είλε, μενοίνησεν δέ τεκέσθαι. αμφί δέ φοίνικι βάλε πήχεε, γούνα δ' έρεισε λειμώνι μαλακώ, μείδησε δέ γαί' υπένερθεν: εκ δ' έθορε πρό φόως δέ, θεαί δ' ολόλυξαν άπασαι. ένθα σέ ήϊε Φοίβε θεαί λόον ύδατι καλώ αγνώς καί καθαρώς, σπάρξαν δ' εν φάρεϊ λευκώ λεπτώ νηγατέω: περί δέ χρύσεον στρόφον ήκαν. ουδ' άρ' 'Απόλλωνα χρυσάορα θήσατο μήτηρ, αλλά Θέμις νέκταρ τε καί αμβροσίην ερατεινήν αθανάτησιν χερσίν επήρξατο: χαίρε δέ Λητώ ούνεκα τοξοφόρον καί καρτερόν υιόν έτικτεν. Αυτάρ επεί δή Φοίβε κατέβρως άμβροτον είδαρ, ού σέ γ' έπειτ' ίσχον χρύσεοι στρόφοι ασπαίροντα, ουδ' έτι δεσμά σ' έρυκε, λύοντο δέ πείρατα πάντα. αυτίκα δ' αθανάτησι μετηύδα Φοίβος 'Απόλλων: είη μοι κίθαρίς τε φίλη καί καμπύλα τόξα, χρήσω δ' ανθρώποισι Διός νημερτέα βουλήν. '`Ως ειπών εβίβασκεν από χθονός ευρυοδείης Φοίβος ακερσεκόμης εκατηβόλος: αι δ' άρα πάσαι θάμβεον αθάναται, χρυσώ δ' άρα Δήλος άπασα #10 βεβρίθει καθορώσα Διός Λητούς τε γενέθλην, #10 γηθοσύνη ότι μιν θεός είλετο οικία θέσθαι #10 νήσων ηπείρου τε, φίλησε δέ κηρόθι μάλλον. . ήνθησ' ως ότε τε ρίον ούρεος άνθεσιν ύλης. Αυτός δ' αργυρότοξε άναξ εκατηβόλ' ''Απολλον, άλλοτε μέν τ' επί Κύνθου εβήσαο παιπαλόεντος, άλλοτε δ' άν νήσους τε καί ανέρας ηλάσκαζες. πολλοί τοι νηοί τε καί άλσεα δενδρήεντα, πάσαι δέ σκοπιαί τε φίλαι καί πρώονες άκροι υψηλών ορέων, ποταμοί θ' άλα δέ προρέοντες: αλλά σύ Δήλω Φοίβε μάλιστ' επιτέρπεαι ήτορ, ένθα τοι ελκεχίτωνες 'Ιάονες ηγερέθονται αυτοίς σύν παίδεσσι καί αιδοίης αλόχοισιν. οι δέ σε πυγμαχίη τε καί ορχηθμώ καί αοιδή μνησάμενοι τέρπουσιν όταν στήσωνται αγώνα. φαίη κ' αθανάτους καί αγήρως έμμεναι αιεί ός τότ' επαντιάσει' ότ' 'Ιάονες αθρόοι είεν: πάντων γάρ κεν ίδοιτο χάριν, τέρψαιτο δέ θυμόν άνδρας τ' εισορόων καλλιζώνους τε γυναίκας νήάς τ' ωκείας ηδ' αυτών κτήματα πολλά. πρός δέ τόδε μέγα θαύμα, όου κλέος ούποτ' ολείται, κούραι Δηλιάδες `Εκατηβελέταο θεράπναι: αί τ' επεί άρ πρώτον μέν 'Απόλλων' υμνήσωσιν, αύτις δ' αύ Λητώ τε καί ''Αρτεμιν ιοχέαιραν, μνησάμεναι ανδρών τε παλαιών ηδέ γυναικών ύμνον αείδουσιν, θέλγουσι δέ φύλ' ανθρώπων. πάντων δ' ανθρώπων φωνάς καί κρεμβαλιαστύν μιμείσθ' ίσασιν: φαίη δέ κεν αυτός έκαστος φθέγγεσθ': ούτω σφιν καλή συνάρηρεν αοιδή. αλλ' άγεθ' ιλήκοι μέν 'Απόλλων 'Αρτέμιδι ξύν, χαίρετε δ' υμείς πάσαι: εμείο δέ καί μετόπισθε μνήσασθ', οππότε κέν τις επιχθονίων ανθρώπων ενθάδ' ανείρηται ξείνος ταλαπείριος ελθών: ώ κούραι, τίς δ' ύμμιν ανήρ ήδιστος αοιδών ενθάδε πωλείται, καί τέω τέρπεσθε μάλιστα; υμείς δ' εύ μάλα πάσαι υποκρίνασθ' αμφ' ημέων: τυφλός ανήρ, οικεί δέ Χίω ένι παιπαλοέσση, τού πάσαι μετόπισθεν αριστεύουσιν αοιδαί. ημείς δ' υμέτερον κλέος οίσομεν όσσον επ' αίαν ανθρώπων στρεφόμεσθα πόλεις εύ ναιεταώσας: οι δ' επί δή πείσονται, επεί καί ετήτυμόν εστιν. αυτάρ εγών ου λήξω εκηβόλον 'Απόλλωνα υμνέων αργυρότοξον όν ηΰκομος τέκε Λητώ. ώ άνα, καί Λυκίην καί Μηονίην ερατεινήν καί Μίλητον έχεις έναλον πόλιν ιμερόεσσαν, αυτός δ' αύ Δήλοιο περικλύστου μέγ' ανάσσεις. είσι δέ φορμίζων Λητούς ερικυδέος υιός φόρμιγγι γλαφυρή πρός Πυθώ πετρήεσσαν, άμβροτα είματ' έχων τεθυωμένα: τοίο δέ φόρμιγξ χρυσέου υπό πλήκτρου καναχήν έχει ιμερόεσσαν. ένθεν δέ πρός ''Ολυμπον από χθονός ώς τε νόημα είσι Διός πρός δώμα θεών μεθ' ομήγυριν άλλων: αυτίκα δ' αθανάτοισι μέλει κίθαρις καί αοιδή. Μούσαι μέν θ' άμα πάσαι αμειβόμεναι οπί καλή υμνεύσίν ρα θεών δώρ' άμβροτα ηδ' ανθρώπων τλημοσύνας, όσ' έχοντες υπ' αθανάτοισι θεοίσι ζώουσ' αφραδέες καί αμήχανοι, ουδέ δύνανται ευρέμεναι θανάτοιό τ' άκος καί γήραος άλκαρ: αυτάρ εϋπλόκαμοι Χάριτες καί εΰφρονες '~Ωραι `Αρμονίη θ' ''Ηβη τε Διός θυγάτηρ τ' 'Αφροδίτη ορχεύντ' αλλήλων επί καρπώ χείρας έχουσαι: τήσι μέν ούτ' αισχρή μεταμέλπεται ούτ' ελάχεια, αλλά μάλα μεγάλη τε ιδείν καί είδος αγητή ''Αρτεμις ιοχέαιρα ομότροφος 'Απόλλωνι. εν δ' αύ τήσιν ''Αρης καί εΰσκοπος 'Αργειφόντης παίζουσ': αυτάρ ο Φοίβος 'Απόλλων εγκιθαρίζει καλά καί ύψι βιβάς, αίγλη δέ μιν αμφιφαείνει μαρμαρυγαί τε ποδών καί εϋκλώστοιο χιτώνος. οι δ' επιτέρπονται θυμόν μέγαν εισορόωντες Λητώ τε χρυσοπλόκαμος καί μητίετα Ζεύς υία φίλον παίζοντα μετ' αθανάτοισι θεοίσι. πώς τ' άρ σ' υμνήσω πάντως εύυμνον εόντα; ηέ σ' ενί μνηστήσιν αείδω καί φιλότητι όππως μνωόμενος έκιες 'Αζαντίδα κούρην ''Ισχυ' άμ' αντιθέω 'Ελατιονίδη ευίππω; ή άμα Φόρβαντι Τριοπέω γένος, ή άμ' 'Ερευθεί; ή άμα Λευκίππω καί Λευκίπποιο δάμαρτι πεζός, ο δ' ίπποισιν; ου μήν Τρίοπός γ' ενέλειπεν. ή ως τό πρώτον χρηστήριον ανθρώποισι ζητεύων κατά γαίαν έβης εκατηβόλ' ''Απολλον; Πιερίην μέν πρώτον απ' Ουλύμποιο κατήλθες: Λέκτον τ' ημαθόεντα παρέστιχες ηδ' Αινιήνας καί διά Περραιβούς: τάχα δ' εις 'Ιαωλκόν ίκανες, Κηναίου τ' επέβης ναυσικλείτης Ευβοίης: στής δ' επί Ληλάντω πεδίω, τό τοι ουχ άδε θυμώ τεύξασθαι νηόν τε καί άλσεα δενδρήεντα. ένθεν δ' Εύριπον διαβάς εκατηβόλ' ''Απολλον βής αν' όρος ζάθεον χλωρόν: τάχα δ' ίξες απ' αυτού ες Μυκαλησσόν ιών καί Τευμησσόν λεχεποίην. Θήβης δ' εισαφίκανες έδος καταειμένον ύλη: ου γάρ πώ τις έναιε βροτών ιερή ενί Θήβη, ουδ' άρα πω τότε γ' ήσαν αταρπιτοί ουδέ κέλευθοι Θήβης άμ πεδίον πυρηφόρον, αλλ' έχεν ύλη. ένθεν δέ προτέρω έκιες εκατηβόλ' ''Απολλον, 'Ογχηστόν δ' ίξες Ποσιδήϊον αγλαόν άλσος: ένθα νεοδμής πώλος αναπνέει αχθόμενός περ έλκων άρματα καλά, χαμαί δ' ελατήρ αγαθός περ εκ δίφροιο θορών οδόν έρχεται: οι δέ τέως μέν κείν' όχεα κροτέουσιν ανακτορίην αφιέντες. ει δέ κεν άρματ' αγήσιν εν άλσεϊ δενδρήεντι, ίππους μέν κομέουσι, τά δέ κλίναντες εώσιν: ώς γάρ τά πρώτισθ' οσίη γένεθ': οι δέ άνακτι εύχονται, δίφρον δέ θεού τότε μοίρα φυλάσσει. ένθεν δέ προτέρω έκιες εκατηβόλ' ''Απολλον: Κηφισόν δ' άρ' έπειτα κιχήσαο καλλιρέεθρον, ός τε Λιλαίηθεν προχέει καλλίρροον ύδωρ: τόν διαβάς `Εκάεργε καί 'Ωκαλέην πολύπυργον ένθεν άρ' εις `Αλίαρτον αφίκεο ποιήεντα. βής δ' επί Τελφούσης: τόθι τοι άδε χώρος απήμων τεύξασθαι νηόν τε καί άλσεα δενδρήεντα. στής δέ μάλ' άγχ' αυτής καί μιν πρός μύθον έειπες: Τελφούσ' ενθάδε δή φρονέω περικαλλέα νηόν ανθρώπων τεύξαι χρηστήριον, οί τέ μοι αιεί ενθάδ' αγινήσουσι τεληέσσας εκατόμβας, ημέν όσοι Πελοπόννησον πίειραν έχουσιν ηδ' όσοι Ευρώπην τε καί αμφιρύτους κάτα νήσους, χρησόμενοι: τοίσιν δέ τ' εγώ νημερτέα βουλήν πάσι θεμιστεύοιμι χρέων ενί πίονι νηώ. '`Ως ειπών διέθηκε θεμείλια Φοίβος 'Απόλλων ευρέα καί μάλα μακρά διηνεκές: η δέ ιδούσα Τελφούσα κραδίην εχολώσατο είπέ τε μύθον: Φοίβε άναξ εκάεργε έπος τί τοι εν φρεσί θήσω, ενθάδ' επεί φρονέεις τεύξαι περικαλλέα νηόν έμμεναι ανθρώποις χρηστήριον, οι δέ τοι αιεί ενθάδ' αγινήσουσι τεληέσσας εκατόμβας: αλλ' έκ τοι ερέω, σύ δ' ενί φρεσί βάλλεο σήσι: πημανέει σ' αιεί κτύπος ίππων ωκειάων αρδόμενοί τ' ουρήες εμών ιερών από πηγέων: ένθα τις ανθρώπων βουλήσεται εισοράασθαι άρματά τ' ευποίητα καί ωκυπόδων κτύπον ίππων ή νηόν τε μέγαν καί κτήματα πόλλ' ενεόντα. αλλ' ει δή τι πίθοιο, σύ δέ κρείσσων καί αρείων εσσί άναξ εμέθεν, σεύ δέ σθένος εστί μέγιστον: εν Κρίση ποίησαι υπό πτυχί Παρνησοίο. ένθ' ούθ' άρματα καλά δονήσεται, ούτε τοι ίππων ωκυπόδων κτύπος έσται εΰδμητον περί βωμόν. αλλά τοι ώς προσάγοιεν 'Ιηπαιήονι δώρα ανθρώπων κλυτά φύλα, σύ δέ φρένας αμφιγεγηθώς δέξαι' ιερά καλά περικτιόνων ανθρώπων. '`Ως ειπούσ' `Εκάτου πέπιθε φρένας, όφρα οι αυτή Τελφούση κλέος είη επί χθονί μηδ' `Εκάτοιο. ένθεν δέ προτέρω έκιες εκατηβόλ' ''Απολλον, ίξες δ' ες Φλεγύων ανδρών πόλιν υβριστάων, οί Διός ουκ αλέγοντες επί χθονί ναιετάασκον εν καλή βήσση Κηφισίδος εγγύθι λίμνης. ένθεν καρπαλίμως προσέβης πρός δειράδα θύων, ίκεο δ' ες Κρίσην υπό Παρνησόν νιφόεντα κνημόν πρός ζέφυρον τετραμμένον, αυτάρ ύπερθεν πέτρη επικρέμαται, κοίλη δ' υποδέδρομε βήσσα τρηχεί': ένθα άναξ τεκμήρατο Φοίβος 'Απόλλων νηόν ποιήσασθαι επήρατον είπέ τε μύθον: ενθάδε δή φρονέω τεύξειν περικαλλέα νηόν έμμεναι ανθρώποις χρηστήριον οί τέ μοι αιεί ενθάδ' αγινήσουσι τεληέσσας εκατόμβας, ημέν όσοι Πελοπόννησον πίειραν έχουσιν, ηδ' όσοι Ευρώπην τε καί αμφιρύτους κατά νήσους, χρησόμενοι: τοίσιν δ' άρ' εγώ νημερτέα βουλήν πάσι θεμιστεύοιμι χρέων ενί πίονι νηώ. '`Ως ειπών διέθηκε θεμείλια Φοίβος 'Απόλλων ευρέα καί μάλα μακρά διηνεκές: αυτάρ επ' αυτοίς λάϊνον ουδόν έθηκε Τροφώνιος ηδ' 'Αγαμήδης υιέες 'Εργίνου, φίλοι αθανάτοισι θεοίσιν: αμφί δέ νηόν ένασσαν αθέσφατα φύλ' ανθρώπων κτιστοίσιν λάεσσιν αοίδιμον έμμεναι αιεί. αγχού δέ κρήνη καλλίρροος ένθα δράκαιναν κτείνεν άναξ Διός υιός από κρατεροίο βιοίο ζατρεφέα μεγάλην τέρας άγριον, ή κακά πολλά ανθρώπους έρδεσκεν επί χθονί, πολλά μέν αυτούς πολλά δέ μήλα ταναύποδ' επεί πέλε πήμα δαφοινόν. καί ποτε δεξαμένη χρυσοθρόνου έτρεφεν ''Ηρης δεινόν τ' αργαλέον τε Τυφάονα πήμα βροτοίσιν, όν ποτ' άρ' ''Ηρη έτικτε χολωσαμένη Διί πατρί ηνίκ' άρα Κρονίδης ερικυδέα γείνατ' 'Αθήνην εν κορυφή: η δ' αίψα χολώσατο πότνια ''Ηρη ηδέ καί αγρομένοισι μετ' αθανάτοισιν έειπε: κέκλυτέ μευ πάντες τε θεοί πάσαί τε θέαιναι, ως έμ' ατιμάζειν άρχει νεφεληγερέτα Ζεύς πρώτος, επεί μ' άλοχον ποιήσατο κέδν' ειδυίαν: καί νύν νόσφιν εμείο τέκε γλαυκώπιν 'Αθήνην, ή πάσιν μακάρεσσι μεταπρέπει αθανάτοισιν: αυτάρ ό γ' ηπεδανός γέγονεν μετά πάσι θεοίσι παίς εμός ''Ηφαιστος ρικνός πόδας όν τέκον αυτή ρίψ' ανά χερσίν ελούσα καί έμβαλον ευρέϊ πόντω: αλλά ε Νηρήος θυγάτηρ Θέτις αργυρόπεζα δέξατο καί μετά ήσι κασιγνήτησι κόμισσεν: ως όφελ' άλλο θεοίσι χαρίσσασθαι μακάρεσσι. σχέτλιε ποικιλομήτα τί νύν μητίσεαι άλλο; πώς έτλης οίος τεκέειν γλαυκώπιδ' 'Αθήνην; ουκ άν εγώ τεκόμην; καί σή κεκλημένη έμπης ήα ρ' εν αθανάτοισιν οί ουρανόν ευρύν έχουσι. φράζεο νύν μή τοί τι κακόν μητίσομ' οπίσσω: καί νύν μέν τοι εγώ τεχνήσομαι ώς κε γένηται παίς εμός ός κε θεοίσι μεταπρέποι αθανάτοισιν, ούτε σόν αισχύνασ' ιερόν λέχος ούτ' εμόν αυτής, ουδέ τοι εις ευνήν πωλήσομαι, αλλ' από σείο τηλόθεν ούσα θεοίσι μετέσσομαι αθανάτοισιν. '`Ως ειπούσ' απονόσφι θεών κίε χωομένη περ. αυτίκ' έπειτ' ηράτο βοώπις πότνια ''Ηρη, χειρί καταπρηνεί δ' έλασε χθόνα καί φάτο μύθον: κέκλυτε νύν μοι γαία καί ουρανός ευρύς ύπερθεν, Τιτήνές τε θεοί τοί υπό χθονί ναιετάοντες Τάρταρον αμφί μέγαν, τών εξ άνδρες τε θεοί τε: αυτοί νύν μευ πάντες ακούσατε καί δότε παίδα νόσφι Διός, μηδέν τι βίην επιδευέα κείνου: αλλ' ό γε φέρτερος έστω όσον Κρόνου ευρύοπα Ζεύς. '`Ως άρα φωνήσασ' ίμασε χθόνα χειρί παχείη: κινήθη δ' άρα γαία φερέσβιος, η δέ ιδούσα τέρπετο όν κατά θυμόν, οΐετο γάρ τελέεσθαι. εκ τούτου δή έπειτα τελεσφόρον εις ενιαυτόν ούτε ποτ' εις ευνήν Διός ήλυθε μητιόεντος, ούτε ποτ' εις θώκον πολυδαίδαλον ως τό πάρος περ αυτώ εφεζομένη πυκινάς φραζέσκετο βουλάς: αλλ' ή γ' εν νηοίσι πολυλλίστοισι μένουσα τέρπετο οίς ιεροίσι βοώπις πότνια ''Ηρη. αλλ' ότε δή μήνές τε καί ημέραι εξετελεύντο άψ περιτελλομένου έτεος καί επήλυθον ώραι, η δ' έτεκ' ούτε θεοίς εναλίγκιον ούτε βροτοίσι δεινόν τ' αργαλέον τε Τυφάονα πήμα βροτοίσιν. αυτίκα τόνδε λαβούσα βοώπις πότνια ''Ηρη δώκεν έπειτα φέρουσα κακώ κακόν, η δ' υπέδεκτο: ός κακά πόλλ' έρδεσκε κατά κλυτά φύλ' ανθρώπων. ός τή γ' αντιάσειε, φέρεσκέ μιν αίσιμον ήμαρ πρίν γέ οι ιόν εφήκεν άναξ εκάεργος 'Απόλλων καρτερόν: η δ' οδύνησιν ερεχθομένη χαλεπήσι κείτο μέγ' ασθμαίνουσα κυλινδομένη κατά χώρον. θεσπεσίη δ' ενοπή γένετ' άσπετος, η δέ καθ' ύλην πυκνά μάλ' ένθα καί ένθα ελίσσετο, λείπε δέ θυμόν φοινόν αποπνείουσ', ο δ' επηύξατο Φοίβος 'Απόλλων: ενταυθοί νύν πύθευ επί χθονί βωτιανείρη, ουδέ σύ γε ζωοίσι κακόν δήλημα βροτοίσιν έσσεαι, οί γαίης πολυφόρβου καρπόν έδοντες ενθάδ' αγινήσουσι τεληέσσας εκατόμβας, ουδέ τί τοι θάνατόν γε δυσηλεγέ' ούτε Τυφωεύς αρκέσει ούτε Χίμαιρα δυσώνυμος, αλλά σέ γ' αυτού πύσει γαία μέλαινα καί ηλέκτωρ `Υπερίων. '`Ως φάτ' επευχόμενος, τήν δέ σκότος όσσε κάλυψε. τήν δ' αυτού κατέπυσ' ιερόν μένος 'Ηελίοιο: εξ ού νύν Πυθώ κικλήσκεται, οι δέ άνακτα Πύθειον καλέουσιν επώνυμον ούνεκα κείθι αυτού πύσε πέλωρ μένος οξέος 'Ηελίοιο. Καί τότ' άρ' έγνω ήσιν ενί φρεσί Φοίβος 'Απόλλων ούνεκά μιν κρήνη καλλίρροος εξαπάφησε: βή δ' επί Τελφούση κοχολωμένος, αίψα δ' ίκανε: στή δέ μάλ' άγχ' αυτής καί μιν πρός μύθον έειπε: Τελφούσ', ουκ άρ' έμελλες εμόν νόον εξαπαφούσα χώρον έχουσ' ερατόν προρέειν καλλίρροον ύδωρ. ενθάδε δή καί εμόν κλέος έσσεται, ουδέ σόν οίης. '~Η καί επί ρίον ώσεν άναξ εκάεργος 'Απόλλων πέτρησι προχυτήσιν, απέκρυψεν δέ ρέεθρα, καί βωμόν ποιήσατ' εν άλσεϊ δενδρήεντι άγχι μάλα κρήνης καλλιρρόου: ένθα δ' άνακτι πάντες επίκλησιν Τελφουσίω ευχετόωνται ούνεκα Τελφούσης ιερής ήσχυνε ρέεθρα. Καί τότε δή κατά θυμόν εφράζετο Φοίβος 'Απόλλων ούς τινας ανθρώπους οργιόνας εισαγάγοιτο οί θεραπεύσονται Πυθοί ένι πετρηέσση: ταύτ' άρα ορμαίνων ενόησ' επί οίνοπι πόντω νήα θοήν: εν δ' άνδρες έσαν πολέες τε καί εσθλοί, Κρήτες από Κνωσού Μινωΐου, οί ρά τ' άνακτι ιερά τε ρέζουσι καί αγγέλλουσι θέμιστας Φοίβου 'Απόλλωνος χρυσαόρου, όττι κεν είπη χρείων εκ δάφνης γυάλων ύπο Παρνησοίο. οι μέν επί πρήξιν καί χρήματα νηΐ μελαίνη ες Πύλον ημαθόεντα Πυλοιγενέας τ' ανθρώπους έπλεον: αυτάρ ο τοίσι συνήνετο Φοίβος 'Απόλλων: εν πόντω δ' επόρουσε δέμας δελφίνι εοικώς νηΐ θοή, καί κείτο πέλωρ μέγα τε δεινόν τε: τών δ' ός τις κατά θυμόν επιφράσσαιτο νοήσαι πάντοσ' ανασσείασκε, τίνασσε δέ νήϊα δούρα. οι δ' ακέων ενί νηΐ καθήατο δειμαίνοντες, ουδ' οί γ' όπλ' έλυον κοίλην ανά νήα μέλαιναν, ουδ' έλυον λαίφος νηός κυανοπρώροιο: αλλ' ως τά πρώτιστα κατεστήσαντο βοεύσιν ώς έπλεον: κραιπνός δέ νότος κατόπισθεν έγειρε νήα θοήν: πρώτον δέ παρημείβοντο Μάλειαν, πάρ δέ Λακωνίδα γαίαν αλιστέφανον πτολίεθρον ίξον καί χώρον τερψιμβρότου 'Ηελίοιο Ταίναρον, ένθα τε μήλα βαθύτριχα βόσκεται αιεί 'Ηελίοιο άνακτος, έχει δ' επιτερπέα χώρον. οι μέν άρ' ένθ' έθελον νήα σχείν ηδ' αποβάντες φράσσασθαι μέγα θαύμα καί οφθαλμοίσιν ιδέσθαι ει μενέει νηός γλαφυρής δαπέδοισι πέλωρον, ή εις οίδμ' άλιον πολυΐχθυον αμφίς ορούσει: αλλ' ου πηδαλίοισιν επείθετο νηύς ευεργής, αλλά παρέκ Πελοπόννησον πίειραν έχουσα ήϊ' οδόν, πνοιή δέ άναξ εκάεργος 'Απόλλων ρηϊδίως ίθυν': η δέ πρήσσουσα κέλευθον 'Αρήνην ίκανε καί 'Αργυφέην ερατεινήν καί Θρύον 'Αλφειοίο πόρον καί εΰκτιτον Αίπυ καί Πύλον ημαθόεντα Πυλοιγενέας τ' ανθρώπους: βή δέ παρά Κρουνούς καί Χαλκίδα καί παρά Δύμην ηδέ παρ' ''Ηλιδα δίαν όθι κρατέουσιν 'Επειοί: εύτε Φεράς επέβαλλεν αγαλλομένη Διός ούρω καί σφιν υπέκ νεφέων 'Ιθάκης τ' όρος αιπύ πέφαντο, Δουλίχιόν τε Σάμη τε καί υλήεσσα Ζάκυνθος. αλλ' ότε δή Πελοπόννησον παρενίσατο πάσαν, καί δή επί Κρίσης κατεφαίνετο κόλπος απείρων ός τε διέκ Πελοπόννησον πίειραν εέργει, ήλθ' άνεμος ζέφυρος μέγας αίθριος εκ Διός αίσης λάβρος επαιγίζων εξ αιθέρος, όφρα τάχιστα νηύς ανύσειε θέουσα θαλάσσης αλμυρόν ύδωρ. άψορροι δή έπειτα πρός ηώ τ' ηέλιόν τε έπλεον, ηγεμόνευε δ' άναξ Διός υιός 'Απόλλων: ίξον δ' ες Κρίσην ευδείελον αμπελόεσσαν ες λιμέν', η δ' αμάθοισιν εχρίμψατο ποντοπόρος νηύς. ένθ' εκ νηός όρουσεν άναξ εκάεργος 'Απόλλων αστέρι ειδόμενος μέσω ήματι: τού δ' από πολλαί σπινθαρίδες πωτώντο, σέλας δ' εις ουρανόν ίκεν: ες δ' άδυτον κατέδυσε διά τριπόδων εριτίμων. ένθ' άρ' ό γε φλόγα δαίε πιφαυσκόμενος τά ά κήλα, πάσαν δέ Κρίσην κάτεχεν σέλας: αι δ' ολόλυξαν Κρισαίων άλοχοι καλλίζωνοί τε θύγατρες Φοίβου υπό ριπής: μέγα γάρ δέος έμβαλ' εκάστω. ένθεν δ' αύτ' επί νήα νόημ' ώς άλτο πέτεσθαι ανέρι ειδόμενος αιζηώ τε κρατερώ τε πρωθήβη, χαίτης ειλυμένος ευρέας ώμους: καί σφεας φωνήσας έπεα πτερόεντα προσηύδα: ώ ξείνοι τίνες εστέ; πόθεν πλείθ' υγρά κέλευθα; ή τι κατά πρήξιν, ή μαψιδίως αλάλησθε οίά τε ληϊστήρες υπείρ άλα, τοί τ' αλόωνται ψυχάς παρθέμενοι κακόν αλλοδαποίσι φέροντες; τίφθ' ούτως ήσθον τετιηότες, ουδ' επί γαίαν έκβητ', ουδέ καθ' όπλα μελαίνης νηός έθεσθε; αύτη μέν γε δίκη πέλει ανδρών αλφηστάων οππόταν εκ πόντοιο ποτί χθονί νηΐ μελαίνη έλθωσιν καμάτω αδηκότες, αυτίκα δέ σφεας σίτοιο γλυκεροίο περί φρένας ίμερος αιρεί. '`Ως φάτο καί σφιν θάρσος ενί στήθεσσιν έθηκε. τόν καί αμειβόμενος Κρητών αγός αντίον ηύδα: ξείν', επεί ου μέν γάρ τι καταθνητοίσιν έοικας, ου δέμας ουδέ φυήν, αλλ' αθανάτοισι θεοίσιν, ούλέ τε καί μέγα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν. καί μοι τούτ' αγόρευσον ετήτυμον όφρ' εύ ειδώ: τίς δήμος; τίς γαία; τίνες βροτοί εγγεγάασιν; άλλη γάρ φρονέοντες επεπλέομεν μέγα λαίτμα εις Πύλον εκ Κρήτης, ένθεν γένος ευχόμεθ' είναι: νύν δ' ώδε ξύν νηΐ κατήλθομεν ού τι εκόντες νόστου ιέμενοι άλλην οδόν άλλα κέλευθα: αλλά τις αθανάτων δεύρ' ήγαγεν ουκ εθέλοντας. Τούς δ' απαμειβόμενος προσέφη εκάεργος 'Απόλλων: ξείνοι, τοί Κνωσόν πολυδένδρεον αμφινέμεσθε τό πρίν, ατάρ νύν ουκ έθ' υπότροποι αύθις έσεσθε ές τε πόλιν ερατήν καί δώματα καλά έκαστος ές τε φίλας αλόχους, αλλ' ενθάδε πίονα νηόν έξετ' εμόν πολλοίσι τετιμένον ανθρώποισιν: ειμί δ' εγώ Διός υιός, 'Απόλλων δ' εύχομαι είναι, υμέας δ' ήγαγον ενθάδ' υπέρ μέγα λαίτμα θαλάσσης ού τι κακά φρονέων, αλλ' ενθάδε πίονα νηόν έξετ' εμόν πάσιν μάλα τίμιον ανθρώποισι, βουλάς τ' αθανάτων ειδήσετε, τών ιότητι αιεί τιμήσεσθε διαμπερές ήματα πάντα. αλλ' άγεθ' ως άν εγώ είπω πείθεσθε τάχιστα: ιστία μέν πρώτον κάθετον λύσαντε βοείας, νήα δ' έπειτα θοήν αν' επ' ηπείρου ερύσασθε, εκ δέ κτήμαθ' έλεσθε καί έντεα νηός εΐσης, καί βωμόν ποιήσατ' επί ρηγμίνι θαλάσσης, πύρ επικαίοντες επί τ' άλφιτα λευκά θύοντες: εύχεσθαι δή έπειτα παριστάμενοι περί βωμόν. ως μέν εγώ τό πρώτον εν ηεροειδέϊ πόντω ειδόμενος δελφίνι θοής επί νηός όρουσα, ώς εμοί εύχεσθαι δελφινίω: αυτάρ ο βωμός αυτός δέλφειος καί επόψιος έσσεται αιεί. δειπνήσαί τ' άρ' έπειτα θοή παρά νηΐ μελαίνη, καί σπείσαι μακάρεσσι θεοίς οί ''Ολυμπον έχουσιν. αυτάρ επήν σίτοιο μελίφρονος εξ έρον ήσθε, έρχεσθαί θ' άμ' εμοί καί ιηπαιήον' αείδειν εις ό κε χώρον ίκησθον ίν' έξετε πίονα νηόν. '`Ως έφαθ': οι δ' άρα τού μάλα μέν κλύον ηδ' επίθοντο. ιστία μέν πρώτον κάθεσαν, λύσαν δέ βοείας, ιστόν δ' ιστοδόκη πέλασαν προτόνοισιν υφέντες, εκ δέ καί αυτοί βαίνον επί ρηγμίνι θαλάσσης, εκ δ' αλός ήπειρον δέ θοήν ανά νή' ερύσαντο υψού επί ψαμάθοις, παρά δ' έρματα μακρά τάνυσσαν, καί βωμόν ποίησαν επί ρηγμίνι θαλάσσης: πύρ δ' επικαίοντες επί τ' άλφιτα λευκά θύοντες εύχονθ' ως εκέλευε παριστάμενοι περί βωμόν. δόρπον έπειθ' είλοντο θοή παρά νηΐ μελαίνη, καί σπείσαν μακάρεσσι θεοίς οί ''Ολυμπον έχουσιν. αυτάρ επεί πόσιος καί εδητύος εξ έρον έντο βάν ρ' ίμεν: ήρχε δ' άρα σφιν άναξ Διός υιός 'Απόλλων φόρμιγγ' εν χείρεσσιν έχων ερατόν κιθαρίζων καλά καί ύψι βιβάς: οι δέ ρήσσοντες έποντο Κρήτες πρός Πυθώ καί ιηπαιήον' άειδον, οίοί τε Κρητών παιήονες οίσί τε Μούσα εν στήθεσσιν έθηκε θεά μελίγηρυν αοιδήν. άκμητοι δέ λόφον προσέβαν ποσίν, αίψα δ' ίκοντο Παρνησόν καί χώρον επήρατον ένθ' άρ' έμελλεν οικήσειν πολλοίσι τετιμένος ανθρώποισι: δείξε δ' άγων άδυτον ζάθεον καί πίονα νηόν. τών δ' ωρίνετο θυμός ενί στήθεσσι φίλοισι: τόν καί ανειρόμενος Κρητών αγός αντίον ηύδα: ώ άν' επεί δή τήλε φίλων καί πατρίδος αίης ήγαγες: ούτω που τώ σώ φίλον έπλετο θυμώ: πώς καί νύν βιόμεσθα; τό σε φράζεσθαι άνωγμεν. ούτε τρυγηφόρος ήδε γ' επήρατος ούτ' ευλείμων, ώς τ' από τ' εύ ζώειν καί άμ' ανθρώποισιν οπηδείν. Τούς δ' επιμειδήσας προσέφη Διός υιός 'Απόλλων: νήπιοι άνθρωποι δυστλήμονες οί μελεδώνας βούλεσθ' αργαλέους τε πόνους καί στείνεα θυμώ: ρηΐδιον έπος ύμμ' ερέω καί επί φρεσί θήσω. δεξιτερή μάλ' έκαστος έχων εν χειρί μάχαιραν σφάζειν αιεί μήλα: τά δ' άφθονα πάντα παρέσται, όσσα εμοί κ' αγάγωσι περικλυτά φύλ' ανθρώπων: νηόν δέ προφύλαχθε, δέδεχθε δέ φύλ' ανθρώπων ενθάδ' αγειρομένων καί εμήν ιθύν τε μάλιστα ηέ τι τηΰσιον έπος έσσεται ηέ τι έργον, ύβρις θ', ή θέμις εστί καταθνητών ανθρώπων, άλλοι έπειθ' υμίν σημάντορες άνδρες έσονται, τών υπ' αναγκαίη δεδμήσεσθ' ήματα πάντα. είρηταί τοι πάντα, σύ δέ φρεσί σήσι φύλαξαι. Καί σύ μέν ούτω χαίρε Διός καί Λητούς υιέ: αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις `Ερμήν `Ερμήν ύμνει Μούσα Διός καί Μαιάδος υιόν, Κυλλήνης μεδέοντα καί 'Αρκαδίης πολυμήλου, άγγελον αθανάτων εριούνιον, όν τέκε Μαία νύμφη εϋπλόκαμος Διός εν φιλότητι μιγείσα αιδοίη: μακάρων δέ θεών ηλεύαθ' όμιλον άντρον έσω ναίουσα παλίσκιον, ένθα Κρονίων νύμφη εϋπλοκάμω μισγέσκετο νυκτός αμολγώ, όφρα κατά γλυκύς ύπνος έχοι λευκώλενον ''Ηρην, λήθων αθανάτους τε θεούς θνητούς τ' ανθρώπους. αλλ' ότε δή μεγάλοιο Διός νόος εξετελείτο, τή δ' ήδη δέκατος μείς ουρανώ εστήρικτο, είς τε φόως άγαγεν, αρίσημά τε έργα τέτυκτο: καί τότ' εγείνατο παίδα πολύτροπον, αιμυλομήτην, ληϊστήρ', ελατήρα βοών, ηγήτορ' ονείρων, νυκτός οπωπητήρα, πυληδόκον, ός τάχ' έμελλεν αμφανέειν κλυτά έργα μετ' αθανάτοισι θεοίσιν. ηώος γεγονώς μέσω ήματι εγκιθάριζεν, εσπέριος βούς κλέψεν εκηβόλου 'Απόλλωνος, τετράδι τή προτέρη τή μιν τέκε πότνια Μαία. ός καί επεί δή μητρός απ' αθανάτων θόρε γυίων ουκέτι δηρόν έκειτο μένων ιερώ ενί λίκνω, αλλ' ό γ' αναΐξας ζήτει βόας 'Απόλλωνος ουδόν υπερβαίνων υψηρεφέος άντροιο. ένθα χέλυν ευρών εκτήσατο μυρίον όλβον: `Ερμής τοι πρώτιστα χέλυν τεκτήνατ' αοιδόν, ή ρά οι αντεβόλησεν επ' αυλείησι θύρησι βοσκομένη προπάροιθε δόμων εριθηλέα ποίην, σαύλα ποσίν βαίνουσα: Διός δ' εριούνιος υιός αθρήσας εγέλασσε καί αυτίκα μύθον έειπε: σύμβολον ήδη μοι μέγ' ονήσιμον, ουκ ονοτάζω. χαίρε φυήν ερόεσσα χοροιτύπε δαιτός εταίρη, ασπασίη προφανείσα: πόθεν τόδε καλόν άθυρμα αιόλον όστρακον έσσο χέλυς όρεσι ζώουσα; αλλ' οίσω σ' εις δώμα λαβών: όφελός τί μοι έσση, ουδ' αποτιμήσω: σύ δέ με πρώτιστον ονήσεις. οίκοι βέλτερον είναι, επεί βλαβερόν τό θύρηφιν: ή γάρ επηλυσίης πολυπήμονος έσσεαι έχμα ζώουσ': ήν δέ θάνης τότε κεν μάλα καλόν αείδοις. '`Ως άρ' έφη: καί χερσίν άμ' αμφοτέρησιν αείρας άψ είσω κίε δώμα φέρων ερατεινόν άθυρμα. ένθ' αναπηλήσας γλυφάνω πολιοίο σιδήρου αιών' εξετόρησεν ορεσκώοιο χελώνης. ως δ' οπότ' ωκύ νόημα διά στέρνοιο περήση ανέρος όν τε θαμιναί επιστρωφώσι μέριμναι, ή ότε δινηθώσιν απ' οφθαλμών αμαρυγαί, ώς άμ' έπος τε καί έργον εμήδετο κύδιμος `Ερμής. πήξε δ' άρ' εν μέτροισι ταμών δόνακας καλάμοιο πειρήνας διά νώτα διά ρινοίο χελώνης. αμφί δέ δέρμα τάνυσσε βοός πραπίδεσσιν εήσι, καί πήχεις ενέθηκ', επί δέ ζυγόν ήραρεν αμφοίν, επτά δέ συμφώνους οΐων ετανύσσατο χορδάς. αυτάρ επεί δή τεύξε φέρων ερατεινόν άθυρμα πλήκτρω επειρήτιζε κατά μέλος, η δ' υπό χειρός σμερδαλέον κονάβησε: θεός δ' υπό καλόν άειδεν εξ αυτοσχεδίης πειρώμενος, ηΰτε κούροι ηβηταί θαλίησι παραιβόλα κερτομέουσιν, αμφί Δία Κρονίδην καί Μαιάδα καλλιπέδιλον † όν πάρος ωρίζεσκον † εταιρείη φιλότητι, ήν τ' αυτού γενεήν ονομακλυτόν εξονομάζων: αμφιπόλους τε γέραιρε καί αγλαά δώματα νύμφης, καί τρίποδας κατά οίκον επηετανούς τε λέβητας. καί τά μέν ούν ήειδε, τά δέ φρεσίν άλλα μενοίνα. καί τήν μέν κατέθηκε φέρων ιερώ ενί λίκνω φόρμιγγα γλαφυρήν: ο δ' άρα κρειών ερατίζων άλτο κατά σκοπιήν ευώδεος εκ μεγάροιο, ορμαίνων δόλον αιπύν ενί φρεσίν οίά τε φώτες φηληταί διέπουσι μελαίνης νυκτός εν ώρη. 'Ηέλιος μέν έδυνε κατά χθονός ωκεανόν δέ αυτοίσίν θ' ίπποισι καί άρμασιν, αυτάρ άρ' `Ερμής Πιερίης αφίκανε θέων όρεα σκιόεντα, ένθα θεών μακάρων βόες άμβροτοι αύλιν έχεσκον βοσκόμεναι λειμώνας ακηρασίους ερατεινούς. τών τότε Μαιάδος υιός εΰσκοπος 'Αργειφόντης πεντήκοντ' αγέλης απετάμνετο βούς εριμύκους. πλανοδίας δ' ήλαυνε διά ψαμαθώδεα χώρον ίχνι' αποστρέψας: δολίης δ' ου λήθετο τέχνης αντία ποιήσας οπλάς, τάς πρόσθεν όπισθεν, τάς δ' όπιθεν πρόσθεν, κατά δ' έμπαλιν αυτός έβαινε. σάνδαλα δ' αυτίκα ριψίν επί ψαμάθοις αλίησιν άφραστ' ηδ' ανόητα διέπλεκε, θαυματά έργα, συμμίσγων μυρίκας καί μυρσινοειδέας όζους. τών τότε συνδήσας νεοθηλέαν αγκάλω ώρην αβλαβέως υπό ποσσίν εδήσατο σάνδαλα κούφα αυτοίσιν πετάλοισι, τά κύδιμος 'Αργειφόντης έσπασε Πιερίηθεν οδοιπορίην αλεείνων, οίά τ' επειγόμενος δολιχήν οδόν, αυτοτροπήσας. τόν δέ γέρων ενόησε δέμων ανθούσαν αλωήν ιέμενον πεδίον δέ δι' 'Ογχηστόν λεχεποίην: τόν πρότερος προσέφη Μαίης ερικυδέος υιός: ώ γέρον ός τε φυτά σκάπτεις επικαμπύλος ώμους, ή πολυοινήσεις εύτ' άν τάδε πάντα φέρησι καί τε ιδών μή ιδών είναι καί κωφός ακούσας, καί σιγάν, ότε μή τι καταβλάπτη τό σόν αυτού. Τόσσον φάς συνέσευε βοών ίφθιμα κάρηνα. πολλά δ' όρη σκιόεντα καί αυλώνας κελαδεινούς καί πεδί' ανθεμόεντα διήλασε κύδιμος `Ερμής. ορφναίη δ' επίκουρος επαύετο δαιμονίη νύξ η πλείων, τάχα δ' όρθρος εγίγνετο δημιοεργός: η δέ νέον σκοπιήν προσεβήσατο δία Σελήνη Πάλλαντος θυγάτηρ Μεγαμηδείδαο άνακτος, τήμος επ' 'Αλφειόν ποταμόν Διός άλκιμος υιός Φοίβου 'Απόλλωνος βούς ήλασεν ευρυμετώπους. αδμήτες δ' ίκανον ες αύλιον υψιμέλαθρον καί ληνούς προπάροιθεν αριπρεπέος λειμώνος. ένθ' επεί εύ βοτάνης επεφόρβει βούς εριμύκους καί τάς μέν συνέλασσεν ες αύλιον αθρόας ούσας λωτόν ερεπτομένας ηδ' ερσήεντα κύπειρον, σύν δ' εφόρει ξύλα πολλά, πυρός δ' επεμαίετο τέχνην. δάφνης αγλαόν όζον ελών επέλεψε σιδήρω άρμενον εν παλάμη, άμπνυτο δέ θερμός αϋτμή: `Ερμής τοι πρώτιστα πυρήϊα πύρ τ' ανέδωκε. πολλά δέ κάγκανα κάλα κατουδαίω ενί βόθρω ούλα λαβών επέθηκεν επηετανά: λάμπετο δέ φλόξ τηλόσε φύζαν ιείσα πυρός μέγα δαιομένοιο. όφρα δέ πύρ ανέκαιε βίη κλυτού `Ηφαίστοιο, τόφρα δ' υποβρύχιας έλικας βούς έλκε θύραζε δοιάς άγχι πυρός, δύναμις δέ οι έπλετο πολλή: αμφοτέρας δ' επί νώτα χαμαί βάλε φυσιοώσας: εγκλίνων δ' εκύλινδε δι' αιώνας τετορήσας, έργω δ' έργον όπαζε ταμών κρέα πίονα δημώ: ώπτα δ' αμφ' οβελοίσι πεπαρμένα δουρατέοισι, σάρκας ομού καί νώτα γεράσμια καί μέλαν αίμα εργμένον εν χολάδεσσι, τά δ' αυτού κείτ' επί χώρης. ρινούς δ' εξετάνυσσε καταστυφέλω ενί πέτρη, ως έτι νύν τά μέτασσα πολυχρόνιοι πεφύασι δηρόν δή μετά ταύτα καί άκριτον. αυτάρ έπειτα `Ερμής χαρμόφρων ειρύσατο πίονα έργα λείω επί πλαταμώνι καί έσχισε δώδεκα μοίρας κληροπαλείς: τέλεον δέ γέρας προσέθηκεν εκάστη. ένθ' οσίης κρεάων ηράσσατο κύδιμος `Ερμής: οδμή γάρ μιν έτειρε καί αθάνατόν περ εόντα ηδεί': αλλ' ουδ' ώς οι επείθετο θυμός αγήνωρ καί τε μάλ' ιμείροντι περήν' ιερής κατά δειρής. αλλά τά μέν κατέθηκεν ες αύλιον υψιμέλαθρον, δημόν καί κρέα πολλά, μετήορα δ' αίψ' ανάειρε, σήμα νέης φωρής: επί δέ ξύλα κάγκαν' αείρας ουλόποδ' ουλοκάρηνα πυρός κατεδάμνατ' αϋτμή. αυτάρ επεί τοι πάντα κατά χρέος ήνυσε δαίμων σάνδαλα μέν προέηκεν ες 'Αλφειόν βαθυδίνην, ανθρακιήν δ' εμάρανε, κόνιν δ' αμάθυνε μέλαιναν παννύχιος: καλόν δέ φόως κατέλαμπε Σελήνης. Κυλλήνης δ' αίψ' αύτις αφίκετο δία κάρηνα όρθριος, ουδέ τίς οι δολιχής οδού αντεβόλησεν ούτε θεών μακάρων ούτε θνητών ανθρώπων, ουδέ κύνες λελάκοντο: Διός δ' εριούνιος `Ερμής δοχμωθείς μεγάροιο διά κλήϊθρον έδυνεν αύρη οπωρινή εναλίγκιος ηΰτ' ομίχλη. ιθύσας δ' άντρου εξίκετο πίονα νηόν ήκα ποσί προβιβών: ου γάρ κτύπεν ώς περ επ' ούδει. εσσυμένως δ' άρα λίκνον επώχετο κύδιμος `Ερμής: σπάργανον αμφ' ώμοις ειλυμένος ηΰτε τέκνον νήπιον εν παλάμησι περ' ιγνύσι λαίφος αθύρων κείτο, χέλυν ερατήν επ' αριστερά χειρός εέργων. μητέρα δ' ουκ άρ' έληθε θεάν θεός, είπέ τε μύθον: τίπτε σύ ποικιλομήτα πόθεν τόδε νυκτός εν ώρη έρχη αναιδείην επιειμένε; νύν σε μάλ' οίω ή τάχ' αμήχανα δεσμά περί πλευρήσιν έχοντα Λητοΐδου υπό χερσί διέκ προθύροιο περήσειν, ή σέ φέροντα μεταξύ κατ' άγκεα φηλητεύσειν. έρρε πάλιν: μεγάλην σε πατήρ εφύτευσε μέριμναν θνητοίς ανθρώποισι καί αθανάτοισι θεοίσι. Τήν δ' `Ερμής μύθοισιν αμείβετο κερδαλέοισι: μήτερ εμή τί με ταύτα † τιτύσκεαι † ηΰτε τέκνον νήπιον, ός μάλα παύρα μετά φρεσίν αίσυλα οίδε, ταρβαλέον καί μητρός υπαιδείδοικεν ενιπάς; αυτάρ εγώ τέχνης επιβήσομαι ή τις αρίστη βουκολέων εμέ καί σέ διαμπερές: ουδέ θεοίσι νώϊ μετ' αθανάτοισιν αδώρητοι καί άλιστοι αυτού τήδε μένοντες ανεξόμεθ', ως σύ κελεύεις. βέλτερον ήματα πάντα μετ' αθανάτοις οαρίζειν πλούσιον αφνειόν πολυλήϊον ή κατά δώμα άντρω εν ηερόεντι θαασσέμεν: αμφί δέ τιμής καγώ τής οσίης επιβήσομαι ής περ 'Απόλλων. ει δέ κε μή δώησι πατήρ εμός, ή τοι έγωγε πειρήσω, δύναμαι, φηλητέων όρχαμος είναι. ει δέ μ' ερευνήσει Λητούς ερικυδέος υιός, άλλο τί οι καί μείζον οΐομαι αντιβολήσειν. είμι γάρ εις Πυθώνα μέγαν δόμον αντιτορήσων: ένθεν άλις τρίποδας περικαλλέας ηδέ λέβητας πορθήσω καί χρυσόν, άλις τ' αίθωνα σίδηρον καί πολλήν εσθήτα: σύ δ' όψεαι αί κ' εθέλησθα. '`Ως οι μέν ρ' επέεσσι πρός αλλήλους αγόρευον υιός τ' αιγιόχοιο Διός καί πότνια Μαία. ηώς δ' ηριγένεια φόως θνητοίσι φέρουσα ώρνυτ' απ' 'Ωκεανοίο βαθυρρόου: αυτάρ 'Απόλλων 'Ογχηστόν δ' αφίκανε κιών πολυήρατον άλσος αγνόν ερισφαράγου Γαιηόχου: ένθα γέροντα κνώδαλον εύρε νέμοντα παρέξ οδού έρκος αλωής. τόν πρότερος προσέφη Λητούς ερικυδέος υιός: '~Ω γέρον 'Ογχηστοίο βατοδρόπε ποιήεντος βούς από Πιερίης διζήμενος ενθάδ' ικάνω πάσας θηλείας, πάσας κεράεσσιν ελικτάς, εξ αγέλης: ο δέ ταύρος εβόσκετο μούνος απ' άλλων κυάνεος, χαροποί δέ κύνες κατόπισθεν έποντο τέσσαρες ηΰτε φώτες ομόφρονες: οι μέν έλειφθεν οί τε κύνες ό τε ταύρος, ό δή περί θαύμα τέτυκται: ταί δ' έβαν ηελίοιο νέον καταδυομένοιο εκ μαλακού λειμώνος από γλυκεροίο νομοίο. ταύτά μοι ειπέ γεραιέ παλαιγενές εί που όπωπας ανέρα ταίσδ' επί βουσί διαπρήσσοντα κέλευθον. Τόν δ' ο γέρων μύθοισιν αμειβόμενος προσέειπεν: ώ φίλος αργαλέον μέν όσ' οφθαλμοίσιν ίδοιτο πάντα λέγειν: πολλοί γάρ οδόν πρήσσουσιν οδίται, τών οι μέν κακά πολλά μεμαότες, οι δέ μάλ' εσθλά φοιτώσιν: χαλεπόν δέ δαήμεναί εστιν έκαστον. αυτάρ εγώ πρόπαν ήμαρ ες ηέλιον καταδύντα έσκαπτον περί γουνόν αλωής οινοπέδοιο: παίδα δ' έδοξα φέριστε, σαφές δ' ουκ οίδα, νοήσαι, ός τις ο παίς άμα βουσίν εϋκραίρησιν οπήδει νήπιος, είχε δέ ράβδον, επιστροφάδην δ' εβάδιζεν, εξοπίσω δ' ανέεργε, κάρη δ' έχεν αντίον αυτώ. Φή ρ' ο γέρων: ο δέ θάττον οδόν κίε μύθον ακούσας. οιωνόν δ' ενόει τανυσίπτερον, αυτίκα δ' έγνω φηλητήν γεγαώτα Διός παίδα Κρονίωνος. εσσυμένως δ' ήϊξεν άναξ Διός υιός 'Απόλλων ες Πύλον ηγαθέην διζήμενος ειλίποδας βούς, πορφυρέη νεφέλη κεκαλυμμένος ευρέας ώμους: ίχνιά τ' εισενόησεν `Εκηβόλος είπέ τε μύθον: '`Ω πόποι ή μέγα θαύμα τόδ' οφθαλμοίσιν ορώμαι: ίχνια μέν τάδε γ' εστί βοών ορθοκραιράων, αλλά πάλιν τέτραπται ες ασφοδελόν λειμώνα: βήματα δ' ούτ' ανδρός τάδε γίγνεται ούτε γυναικός ούτε λύκων πολιών ούτ' άρκτων ούτε λεόντων: ούτε τι κενταύρου λασιαύχενος έλπομαι είναι ός τις τοία πέλωρα βιβά ποσί καρπαλίμοισιν: αινά μέν ένθεν οδοίο, τά δ' αινότερ' ένθεν οδοίο. '`Ως ειπών ήϊξεν άναξ Διός υιός 'Απόλλων, Κυλλήνης δ' αφίκανεν όρος καταείμενον ύλη πέτρης εις κευθμώνα βαθύσκιον, ένθα τε νύμφη αμβροσίη ελόχευσε Διός παίδα Κρονίωνος. οδμή δ' ιμερόεσσα δι' ούρεος ηγαθέοιο κίδνατο, πολλά δέ μήλα ταναύποδα βόσκετο ποίην. ένθα τότε σπεύδων κατεβήσατο λάϊνον ουδόν άντρον ες ηερόεν εκατηβόλος αυτός 'Απόλλων. Τόν δ' ως ούν ενόησε Διός καί Μαιάδος υιός χωόμενον περί βουσίν εκηβόλον 'Απόλλωνα, σπάργαν' έσω κατέδυνε θυήεντ': ηΰτε πολλήν πρέμνων ανθρακιήν ύλης σποδός αμφικαλύπτει, ώς `Ερμής `Εκάεργον ιδών ανεείλε' έ αυτόν. εν δ' ολίγω συνέλασσε κάρη χείράς τε πόδας τε φή ρα νεόλλουτος προκαλεύμενος ήδυμον ύπνον, εγρήσσων ετεόν γε: χέλυν δ' υπό μασχάλη είχε. γνώ δ' ουδ' ηγνοίησε Διός καί Λητούς υιός νύμφην τ' ουρείην περικαλλέα καί φίλον υιόν, παίδ' ολίγον δολίης ειλυμένον εντροπίησι. παπτήνας δ' ανά πάντα μυχόν μεγάλοιο δόμοιο τρείς αδύτους ανέωγε λαβών κληI=+δα φαεινήν νέκταρος εμπλείους ηδ' αμβροσίης ερατεινής: πολλός δέ χρυσός τε καί άργυρος ένδον έκειτο, πολλά δέ φοινικόεντα καί άργυφα είματα νύμφης, οία θεών μακάρων ιεροί δόμοι εντός έχουσιν. ένθ' επεί εξερέεινε μυχούς μεγάλοιο δόμοιο Λητοΐδης μύθοισι προσηύδα κύδιμον `Ερμήν: '~Ω παί ός εν λίκνω κατάκειαι, μήνυέ μοι βούς θάττον: επεί τάχα νώϊ διοισόμεθ' ου κατά κόσμον. ρίψω γάρ σε βαλών ες Τάρταρον ηερόεντα, εις ζόφον αινόμορον καί αμήχανον: ουδέ σε μήτηρ ες φάος ουδέ πατήρ αναλύσεται, αλλ' υπό γαίη ερρήσεις ολίγοισι μετ' ανδράσιν ηγεμονεύων. Τόν δ' `Ερμής μύθοισιν αμείβετο κερδαλέοισι: Λητοΐδη τίνα τούτον απηνέα μύθον έειπας καί βούς αγραύλους διζήμενος ενθάδ' ικάνεις; ουκ ίδον, ου πυθόμην, ουκ άλλου μύθον άκουσα: ουκ άν μηνύσαιμ', ουκ άν μήνυτρον αροίμην: ουδέ βοών ελατήρι κραταιώ φωτί έοικα, ουδ' εμόν έργον τούτο, πάρος δέ μοι άλλα μέμηλεν: ύπνος εμοί γε μέμηλε καί ημετέρης γάλα μητρός, σπάργανά τ' αμφ' ώμοισιν έχειν καί θερμά λοετρά. μή τις τούτο πύθοιτο πόθεν τόδε νείκος ετύχθη: καί κεν δή μέγα θαύμα μετ' αθανάτοισι γένοιτο παίδα νέον γεγαώτα διά προθύροιο περήσαι βουσί μετ' αγραύλοισι: τό δ' απρεπέως αγορεύεις. χθές γενόμην, απαλοί δέ πόδες, τρηχεία δ' υπό χθών. ει δέ θέλεις πατρός κεφαλήν μέγαν όρκον ομούμαι: μή μέν εγώ μήτ' αυτός υπίσχομαι αίτιος είναι, μήτε τιν' άλλον όπωπα βοών κλοπόν υμετεράων, αί τινες αι βόες εισί: τό δέ κλέος οίον ακούω. '`Ως άρ' έφη καί πυκνόν από βλεφάρων αμαρύσσων οφρύσι ριπτάζεσκεν ορώμενος ένθα καί ένθα, μάκρ' αποσυρίζων, άλιον τόν μύθον ακούων. τόν δ' απαλόν γελάσας προσέφη εκάεργος 'Απόλλων: '~Ω πέπον ηπεροπευτά δολοφραδές ή σε μάλ' οίω πολλάκις αντιτορούντα δόμους εύ ναιετάοντας έννυχον ού χ' ένα μούνον επ' ούδεϊ φώτα καθίσσαι σκευάζοντα κατ' οίκον άτερ ψόφου, οί' αγορεύεις. πολλούς δ' αγραύλους ακαχήσεις μηλοβοτήρας ούρεος εν βήσσης, οπόταν κρειών ερατίζων αντής βουκολίοισι καί ειροπόκοις οΐεσσιν. αλλ' άγε, μή πύματόν τε καί ύστατον ύπνον ιαύσης, εκ λίκνου κατάβαινε μελαίνης νυκτός εταίρε. τούτο γάρ ούν καί έπειτα μετ' αθανάτοις γέρας έξεις: αρχός φηλητέων κεκλήσεαι ήματα πάντα. '`Ως άρ' έφη καί παίδα λαβών φέρε Φοίβος 'Απόλλων. σύν δ' άρα φρασσάμενος τότε δή κρατύς 'Αργειφόντης οιωνόν προέηκεν αειρόμενος μετά χερσί, τλήμονα γαστρός έριθον ατάσθαλον αγγελιώτην. εσσυμένως δέ μετ' αυτόν επέπταρε, τοίο δ' 'Απόλλων έκλυεν, εκ χειρών δέ χαμαί βάλε κύδιμον `Ερμήν. έζετο δέ προπάροιθε καί εσσύμενός περ οδοίο `Ερμήν κερτομέων, καί μιν πρός μύθον έειπε: Θάρσει σπαργανιώτα Διός καί Μαιάδος υιέ: ευρήσω καί έπειτα βοών ίφθιμα κάρηνα τούτοις οιωνοίσι: σύ δ' αύθ' οδόν ηγεμονεύσεις. '`Ως φάθ': ο δ' αύτ' ανόρουσε θοώς Κυλλήνιος `Ερμής σπουδή ιών: άμφω δέ παρ' ούατα χερσίν εώθει, σπάργανον αμφ' ώμοισιν εελμένος, είπε δέ μύθον: Πή με φέρεις `Εκάεργε θεών ζαμενέστατε πάντων; ή με βοών ένεχ' ώδε χολούμενος ορσολοπεύεις; ώ πόποι είθ' απόλοιτο βοών γένος: ου γάρ εγώ γε υμετέρας έκλεψα βόας, ουδ' άλλον όπωπα, αί τινές εισι βόες: τό δέ δή κλέος οίον ακούω. δός δέ δίκην καί δέξο παρά Ζηνί Κρονίωνι. Αυτάρ επεί τά έκαστα διαρρήδην ερέεινον `Ερμής τ' οιοπόλος καί Λητούς αγλαός υιός αμφίς θυμόν έχοντες: ο μέν νημερτέα φωνήν ουκ αδίκως επί βουσίν ελάζυτο κύδιμον `Ερμήν, αυτάρ ο τέχνησίν τε καί αιμυλίοισι λόγοισιν ήθελεν εξαπατάν Κυλλήνιος 'Αργυρότοξον: αυτάρ επεί πολύμητις εών πολυμήχανον εύρεν εσσυμένως δή έπειτα διά ψαμάθοιο βάδιζε πρόσθεν, ατάρ κατόπισθε Διός καί Λητούς υιός. αίψα δέ τέρθρον ίκοντο θυώδεος Ουλύμποιο ες πατέρα Κρονίωνα Διός περικαλλέα τέκνα: κείθι γάρ αμφοτέροισι δίκης κατέκειτο τάλαντα. † ευμιλίη † δ' έχ' ''Ολυμπον αγάννιφον, αθάνατοι δέ άφθιτοι ηγερέθοντο μετά χρυσόθρονον ηώ. έστησαν δ' `Ερμής τε καί αργυρότοξος 'Απόλλων πρόσθε Διός γούνων: ο δ' ανείρετο φαίδιμον υιόν Ζεύς υψιβρεμέτης καί μιν πρός μύθον έειπε: Φοίβε πόθεν ταύτην μενοεικέα ληΐδ' ελαύνεις παίδα νέον γεγαώτα φυήν κήρυκος έχοντα; σπουδαίον τόδε χρήμα θεών μεθ' ομήγυριν ήλθε. Τόν δ' αύτε προσέειπεν άναξ εκάεργος 'Απόλλων: ώ πάτερ ή τάχα μύθον ακούσεαι ουκ αλαπαδνόν κερτομέων ως οίος εγώ φιλολήϊός ειμι. παίδά τιν' εύρον τόνδε διαπρύσιον κεραϊστήν Κυλλήνης εν όρεσσι πολύν διά χώρον ανύσσας κέρτομον, οίον εγώ γε θεών ουκ άλλον όπωπα ουδ' ανδρών, οπόσοι λησίμβροτοί εισ' επί γαίαν. κλέψας δ' εκ λειμώνος εμάς βούς ώχετ' ελαύνων εσπέριος παρά θίνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης ευθύ Πύλον δ' ελάων: τά δ' άρ' ίχνια δοιά πέλωρα οίά τ' αγάσσασθαι καί αγαυού δαίμονος έργα. τήσιν μέν γάρ βουσίν ες ασφοδελόν λειμώνα αντία βήματ' έχουσα κόνις ανέφαινε μέλαινα: αυτός δ' ούτος † όδ' εκτός † αμήχανος, ούτ' άρα ποσσίν ούτ' άρα χερσίν έβαινε διά ψαμαθώδεα χώρον: αλλ' άλλην τινά μήτιν έχων διέτριβε κέλευθα τοία πέλωρ' ως εί τις αραιήσι δρυσί βαίνοι. όφρα μέν ούν εδίωκε διά ψαμαθώδεα χώρον, ρεία μάλ' ίχνια πάντα διέπρεπεν εν κονίησιν: αυτάρ επεί ψαμάθοιο μέγαν στίβον εξεπέρησεν, άφραστος γένετ' ώκα βοών στίβος ηδέ καί αυτού χώρον ανά κρατερόν: τόν δ' εφράσατο βροτός ανήρ εις Πύλον ευθύς ελώντα βοών γένος ευρυμετώπων. αυτάρ επεί δή τάς μέν εν ησυχίη κατέερξε καί διαπυρπαλάμησεν οδού τό μέν ένθα τό δ' ένθα, εν λίκνω κατέκειτο μελαίνη νυκτί εοικώς άντρω εν ηερόεντι κατά ζόφον, ουδέ κεν αυτόν αιετός οξύ λάων εσκέψατο: πολλά δέ χερσίν αυγάς ωμόργαζε δολοφροσύνην αλεγύνων. αυτός δ' αυτίκα μύθον απηλεγέως αγόρευεν: ουκ ίδον, ου πυθόμην, ουκ άλλου μύθον άκουσα, ουδέ κε μηνύσαιμ', ουδ' άν μήνυτρον αροίμην. '~Η τοι άρ' ώς ειπών κατ' άρ' έζετο Φοίβος 'Απόλλων: `Ερμής δ' άλλον μύθον εν αθανάτοισιν έειπε, δείξατο δ' εις Κρονίωνα θεών σημάντορα πάντων: Ζεύ πάτερ ή τοι εγώ σοι αληθείην αγορεύσω: νημερτής τε γάρ ειμι καί ουκ οίδα ψεύδεσθαι. ήλθεν ες ημετέρου διζήμενος ειλίποδας βούς σήμερον ηελίοιο νέον επιτελλομένοιο, ουδέ θεών μακάρων άγε μάρτυρας ουδέ κατόπτας. μηνύειν δ' εκέλευεν αναγκαίης υπό πολλής, πολλά δέ μ' ηπείλησε βαλείν ες Τάρταρον ευρύν, ούνεχ' ο μέν τέρεν άνθος έχει φιλοκυδέος ήβης, αυτάρ εγώ χθιζός γενόμην: τά δέ τ' οίδε καί αυτός: ού τι βοών ελατήρι κραταιώ φωτί εοικώς. πείθεο, καί γάρ εμείο πατήρ φίλος εύχεαι είναι, ως ουκ οίκαδ' έλασσα βόας, ώς όλβιος είην, ουδ' υπέρ ουδόν έβην: τό δέ τ' ατρεκέως αγορεύω. 'Ηέλιον δέ μάλ' αιδέομαι καί δαίμονας άλλους, καί σέ φιλώ καί τούτον οπίζομαι: οίσθα καί αυτός ως ουκ αίτιός ειμι: μέγαν δ' † επιδαίομαι όρκον: ου μά τάδ' αθανάτων ευκόσμητα προθύραια. καί ποτ' εγώ τούτω τίσω ποτί νηλέα φωρήν καί κρατερώ περ εόντι: σύ δ' οπλοτέροισιν άρηγε. '`Ως φάτ' επιλλίζων Κυλλήνιος 'Αργειφόντης, καί τό σπάργανον είχεν επ' ωλένη ουδ' απέβαλλε. Ζεύς δέ μέγ' εξεγέλασσεν ιδών κακομηδέα παίδα εύ καί επισταμένως αρνεύμενον αμφί βόεσσιν. αμφοτέρους δ' εκέλευσεν ομόφρονα θυμόν έχοντας ζητεύειν, `Ερμήν δέ διάκτορον ηγεμονεύειν, καί δείξαι τόν χώρον επ' αβλαβίησι νόοιο όππη δή αύτ' απέκρυψε βοών ίφθιμα κάρηνα. νεύσεν δέ Κρονίδης, επεπείθετο δ' αγλαός `Ερμής: ρηϊδίως γάρ έπειθε Διός νόος αιγιόχοιο. τώ δ' άμφω σπεύδοντε Διός περικαλλέα τέκνα ες Πύλον ημαθόεντα επ' 'Αλφειού πόρον ίξον: αγρούς δ' εξίκοντο καί αύλιον υψιμέλαθρον ηχού δή τά χρήματ' ατάλλετο νυκτός εν ώρη. ένθ' `Ερμής μέν έπειτα κιών παρά λάϊνον άντρον εις φώς εξήλαυνε βοών ίφθιμα κάρηνα: Λητοΐδης δ' απάτερθεν ιδών ενόησε βοείας πέτρη επ' ηλιβάτω, τάχα δ' ήρετο κύδιμον `Ερμήν: Πώς εδύνω δολομήτα δύω βόε δειροτομήσαι, ώδε νεογνός εών καί νήπιος; αυτός εγώ γε θαυμαίνω κατόπισθε τό σόν κράτος: ουδέ τί σε χρή μακρόν αέξεσθαι Κυλλήνιε Μαιάδος υιέ. '`Ως άρ' έφη, καί χερσί περίστρεφε καρτερά δεσμά άγνου: ταί δ' υπό ποσσί κατά χθονός αίψα φύοντο αυτόθεν εμβολάδην εστραμμέναι αλλήλησι ρείά τε καί πάσησιν επ' αγραύλοισι βόεσσιν `Ερμέω βουλήσι κλεψίφρονος: αυτάρ 'Απόλλων θαύμασεν αθρήσας. τότε δή κρατύς 'Αργειφόντης χώρον υποβλήδην εσκέψατο πύρ αμαρύσσων εγκρύψαι μεμαώς: Λητούς δ' ερικυδέος υιόν ρεία μάλ' επρήϋνεν εκηβόλον, ως έθελ' αυτός, καί κρατερόν περ εόντα: λαβών δ' επ' αριστερά χειρός πλήκτρω επειρήτιζε κατά μέλος: η δ' υπό χειρός σμερδαλέον κονάβησε, γέλασσε δέ Φοίβος 'Απόλλων γηθήσας, ερατή δέ διά φρένας ήλυθ' ιωή θεσπεσίης ενοπής, καί μιν γλυκύς ίμερος ήρει θυμώ ακουάζοντα: λύρη δ' ερατόν κιθαρίζων στή ρ' ό γε θαρσήσας επ' αριστερά Μαιάδος υιός Φοίβου 'Απόλλωνος, τάχα δέ λιγέως κιθαρίζων γηρύετ' αμβολάδην, ερατή δέ οι έσπετο φωνή, κραίνων αθανάτους τε θεούς καί γαίαν ερεμνήν ως τά πρώτα γένοντο καί ως λάχε μοίραν έκαστος. Μνημοσύνην μέν πρώτα θεών εγέραιρεν αοιδή μητέρα Μουσάων, η γάρ λάχε Μαιάδος υιόν: τούς δέ κατά πρέσβιν τε καί ως γεγάασιν έκαστος αθανάτους εγέραιρε θεούς Διός αγλαός υιός πάντ' ενέπων κατά κόσμον, επωλένιον κιθαρίζων. τόν δ' έρος εν στήθεσσιν αμήχανος αίνυτο θυμόν, καί μιν φωνήσας έπεα πτερόεντα προσηύδα: Βουφόνε μηχανιώτα πονεύμενε δαιτός εταίρε πεντήκοντα βοών αντάξια ταύτα μέμηλας. ησυχίως καί έπειτα διακρινέεσθαι οΐω. νύν δ' άγε μοι τόδε ειπέ πολύτροπε Μαιάδος υιέ ή σοί γ' εκ γενετής τάδ' άμ' έσπετο θαυματά έργα ήέ τις αθανάτων ηέ θνητών ανθρώπων δώρον αγαυόν έδωκε καί έφρασε θέσπιν αοιδήν; θαυμασίην γάρ τήνδε νεήφατον όσσαν ακούω, ήν ού πώ ποτέ φημι δαήμεναι ούτε τιν' ανδρών, ούτε τιν' αθανάτων οί 'Ολύμπια δώματ' έχουσι, νόσφι σέθεν φηλήτα Διός καί Μαιάδος υιέ. τίς τέχνη, τίς μούσα αμηχανέων μελεδώνων, τίς τρίβος; ατρεκέως γάρ άμα τρία πάντα πάρεστιν ευφροσύνην καί έρωτα καί ήδυμον ύπνον ελέσθαι. καί γάρ εγώ Μούσησιν 'Ολυμπιάδεσσιν οπηδός, τήσι χοροί τε μέλουσι καί αγλαός οίμος αοιδής καί μολπή τεθαλυία καί ιμερόεις βρόμος αυλών: αλλ' ού πώ τί μοι ώδε μετά φρεσίν άλλο μέλησεν οία νέων θαλίης ενδέξια έργα πέλονται: θαυμάζω Διός υιέ τάδ' ως ερατόν κιθαρίζεις. νύν δ' επεί ούν ολίγος περ εών κλυτά μήδεα οίδας, ίζε πέπον καί μύθον επαίνει πρεσβυτέροισι. νύν γάρ τοι κλέος έσται εν αθανάτοισι θεοίσι σοί τ' αυτώ καί μητρί: τό δ' ατρεκέως αγορεύσω: ναί μά τόδε κρανέϊνον ακόντιον ή μέν εγώ σε κυδρόν εν αθανάτοισι καί όλβιον † ηγεμονεύσω, δώσω τ' αγλαά δώρα καί ες τέλος ουκ απατήσω. Τόν δ' `Ερμής μύθοισιν αμείβετο κερδαλέοισιν: ειρωτάς μ' `Εκάεργε περιφραδές: αυτάρ εγώ σοι τέχνης ημετέρης επιβήμεναι ού τι μεγαίρω. σήμερον ειδήσεις: εθέλω δέ τοι ήπιος είναι βουλή καί μύθοισι, σύ δέ φρεσί πάντ' εύ οίδας. πρώτος γάρ Διός υιέ μετ' αθανάτοισι θαάσσεις ηΰς τε κρατερός τε: φιλεί δέ σε μητίετα Ζεύς εκ πάσης οσίης, έπορεν δέ τοι αγλαά δώρα: καί τιμάς σέ δέ φασι δαήμεναι εκ Διός ομφής μαντείας θ' `Εκάεργε Διός πάρα, θέσφατα πάντα: τών νύν αυτός έγωγε † παίδ' αφνειόν † δεδάηκα. σοί δ' αυτάγρετόν εστι δαήμεναι όττι μενοινάς. αλλ' επεί ούν τοι θυμός επιθύει κιθαρίζειν, μέλπεο καί κιθάριζε καί αγλαΐας αλέγυνε δέγμενος εξ εμέθεν: σύ δέ μοι φίλε κύδος όπαζε. ευμόλπει μετά χερσίν έχων λιγύφωνον εταίρην καλά καί εύ κατά κόσμον επιστάμενος αγορεύειν. εύκηλος μέν έπειτα φέρειν εις δαίτα θάλειαν καί χορόν ιμερόεντα καί ες φιλοκυδέα κώμον, ευφροσύνην νυκτός τε καί ήματος. ός τις άν αυτήν τέχνη καί σοφίη δεδαημένος εξερεείνη φθεγγομένη παντοία νόω χαρίεντα διδάσκει ρεία συνηθείησιν αθυρομένη μαλακήσιν, εργασίην φεύγουσα δυήπαθον: ός δέ κεν αυτήν νήϊς εών τό πρώτον επιζαφελώς ερεείνη, μάψ αύτως κεν έπειτα μετήορά τε θρυλίζοι. σοί δ' αυτάγρετόν εστι δαήμεναι όττι μενοινάς. καί τοι εγώ δώσω ταύτην Διός αγλαέ κούρε: ημείς δ' αύτ' όρεός τε καί ιπποβότου πεδίοιο βουσί νομούς `Εκάεργε νομεύσομεν αγραύλοισιν. ένθεν άλις τέξουσι βόες ταύροισι μιγείσαι μίγδην θηλείας τε καί άρσενας: ουδέ τί σε χρή κερδαλέον περ εόντα περιζαμενώς κεχολώσθαι. '`Ως ειπών ώρεξ', ο δ' εδέξατο Φοίβος 'Απόλλων, `Ερμή δ' εγγυάλιξεν έχων μάστιγα φαεινήν, βουκολίας τ' επέτελλεν: έδεκτο δέ Μαιάδος υιός γηθήσας: κίθαριν δέ λαβών επ' αριστερά χειρός Λητούς αγλαός υιός άναξ εκάεργος 'Απόλλων πλήκτρω επειρήτιζε κατά μέλος, η δ' υπό νέρθεν σμερδαλέον κονάβησε, θεός δ' υπό καλόν άεισεν. ''Ενθα βόες μέν έπειτα ποτί ζάθεον λειμώνα ετραπέτην: αυτοί δέ Διός περικαλλέα τέκνα άψορροι πρός ''Ολυμπον αγάννιφον ερρώσαντο τερπόμενοι φόρμιγγι, χάρη δ' άρα μητίετα Ζεύς, άμφω δ' ες φιλότητα συνήγαγε. καί τά μέν `Ερμής Λητοΐδην εφίλησε διαμπερές ως έτι καί νύν, σήματ' επεί κίθαριν μέν `Εκηβόλω εγγυάλιξεν ιμερτήν, δεδαώς ο δ' επωλένιον κιθάριζεν: αυτός δ' αύθ' ετέρης σοφίης εκμάσσατο τέχνην: συρίγγων ενοπήν ποιήσατο τηλόθ' ακουστήν. καί τότε Λητοΐδης `Ερμήν πρός μύθον έειπε: Δείδια Μαιάδος υιέ διάκτορε ποικιλομήτα μή μοι ανακλέψης κίθαριν καί καμπύλα τόξα: τιμήν γάρ πάρ Ζηνός έχεις επαμοίβιμα έργα θήσειν ανθρώποισι κατά χθόνα πουλυβότειραν. αλλ' εί μοι τλαίης γε θεών μέγαν όρκον ομόσσαι, ή κεφαλή νεύσας ή επί Στυγός όβριμον ύδωρ, πάντ' άν εμώ θυμώ κεχαρισμένα καί φίλα έρδοις. Καί τότε Μαιάδος υιός υποσχόμενος κατένευσε μή ποτ' αποκλέψειν όσ' `Εκηβόλος εκτεάτισται, μηδέ ποτ' εμπελάσειν πυκινώ δόμω: αυτάρ 'Απόλλων Λητοΐδης κατένευσεν επ' αρθμώ καί φιλότητι μή τινα φίλτερον άλλον εν αθανάτοισιν έσεσθαι, μήτε θεόν μήτ' άνδρα Διός γόνον: εκ δέ τέλειον σύμβολον αθανάτων ποιήσομαι ηδ' άμα πάντων πιστόν εμώ θυμώ καί τίμιον: αυτάρ έπειτα όλβου καί πλούτου δώσω περικαλλέα ράβδον χρυσείην τριπέτηλον, ακήριον ή σε φυλάξει πάντας επικραίνουσα θεμούς επέων τε καί έργων τών αγαθών όσα φημί δαήμεναι εκ Διός ομφής. μαντείην δέ φέριστε διοτρεφές ήν ερεείνεις ούτε σε θέσφατόν εστι δαήμεναι ούτε τιν' άλλον αθανάτων: τό γάρ οίδε Διός νόος: αυτάρ εγώ γε πιστωθείς κατένευσα καί ώμοσα καρτερόν όρκον μή τινα νόσφιν εμείο θεών αιειγενετάων άλλον γ' είσεσθαι Ζηνός πυκινόφρονα βουλήν. καί σύ κασίγνητε χρυσόρραπι μή με κέλευε θέσφατα πιφαύσκειν όσα μήδεται ευρύοπα Ζεύς. ανθρώπων δ' άλλον δηλήσομαι, άλλον ονήσω, πολλά περιτροπέων αμεγάρτων φύλ' ανθρώπων. καί μέν εμής ομφής απονήσεται ός τις άν έλθη φωνή τ' ηδέ ποτήσι τεληέντων οιωνών: ούτος εμής ομφής απονήσεται ουδ' απατήσω. ός δέ κε μαψιλόγοισι πιθήσας οιωνοίσι μαντείην εθέλησι παρέκ νόον εξερεείνειν ημετέρην, νοέειν δέ θεών πλέον αιέν εόντων, φήμ' αλίην οδόν είσιν, εγώ δέ κε δώρα δεχοίμην. άλλο δέ τοι ερέω Μαίης ερικυδέος υιέ καί Διός αιγιόχοιο, θεών εριούνιε δαίμον: σεμναί γάρ τινες εισί κασίγνηται γεγαυίαι παρθένοι ωκείησιν αγαλλόμεναι πτερύγεσσι τρείς: κατά δέ κρατός πεπαλαγμέναι άλφιτα λευκά οικία ναιετάουσιν υπό πτυχί Παρνησοίο μαντείης απάνευθε διδάσκαλοι ήν επί βουσί παίς έτ' εών μελέτησα: πατήρ δ' εμός ουκ αλέγιζεν. εντεύθεν δή έπειτα ποτώμεναι άλλοτε άλλη κηρία βόσκονται καί τε κραίνουσιν έκαστα. αι δ' ότε μέν θυίωσιν εδηδυίαι μέλι χλωρόν προφρονέως εθέλουσιν αληθείην αγορεύειν: ήν δ' απονοσφισθώσι θεών ηδείαν εδωδήν ψεύδονται δή έπειτα δι' αλλήλων δονέουσαι. τάς τοι έπειτα δίδωμι, σύ δ' ατρεκέως ερεείνων σήν αυτού φρένα τέρπε, καί ει βροτόν άνδρα δαείης πολλάκι σής ομφής επακούσεται αί κε τύχησι. ταύτ' έχε Μαιάδος υιέ καί αγραύλους έλικας βούς, ίππους τ' αμφιπόλευε καί ημιόνους ταλαεργούς καί χαροποίσι λέουσι καί αργιόδουσι σύεσσι καί κυσί καί μήλοισιν, όσα τρέφει ευρεία χθών, πάσι δ' επί προβάτοισιν ανάσσειν κύδιμον `Ερμήν, οίον δ' εις 'Αΐδην τετελεσμένον άγγελον είναι, ός τ' άδοτός περ εών δώσει γέρας ουκ ελάχιστον. Ούτω Μαιάδος υιόν άναξ εφίλησεν 'Απόλλων παντοίη φιλότητι, χάριν δ' επέθηκε Κρονίων. πάσι δ' ό γε θνητοίσι καί αθανάτοισιν ομιλεί: παύρα μέν ούν ονίνησι, τό δ' άκριτον ηπεροπεύει νύκτα δι' ορφναίην φύλα θνητών ανθρώπων. Καί σύ μέν ούτω χαίρε Διός καί Μαιάδος υιέ: αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις 'Αφροδίτην Μούσά μοι έννεπε έργα πολυχρύσου 'Αφροδίτης Κύπριδος, ή τε θεοίσιν επί γλυκύν ίμερον ώρσε καί τ' εδαμάσσατο φύλα καταθνητών ανθρώπων, οιωνούς τε διιπετέας καί θηρία πάντα, ημέν όσ' ήπειρος πολλά τρέφει ηδ' όσα πόντος: πάσιν δ' έργα μέμηλεν εϋστεφάνου Κυθερείης. τρισσάς δ' ου δύναται πεπιθείν φρένας ουδ' απατήσαι: κούρην τ' αιγιόχοιο Διός γλαυκώπιν 'Αθήνην: ου γάρ οι εύαδεν έργα πολυχρύσου 'Αφροδίτης, αλλ' άρα οι πόλεμοί τε άδον καί έργον ''Αρηος, υσμίναί τε μάχαι τε καί αγλαά έργ' αλεγύνειν. πρώτη τέκτονας άνδρας επιχθονίους εδίδαξε ποιήσαι σατίνας καί άρματα ποικίλα χαλκώ: η δέ τε παρθενικάς απαλόχροας εν μεγάροισιν αγλαά έργ' εδίδαξεν επί φρεσί θείσα εκάστη. ουδέ ποτ' 'Αρτέμιδα χρυσηλάκατον κελαδεινήν δάμναται εν φιλότητι φιλομμειδής 'Αφροδίτη: καί γάρ τή άδε τόξα καί ούρεσι θήρας εναίρειν, φόρμιγγές τε χοροί τε διαπρύσιοί τ' ολολυγαί άλσεά τε σκιόεντα δικαίων τε πτόλις ανδρών. ουδέ μέν αιδοίη κούρη άδεν έργ' 'Αφροδίτης `Ιστίη, ήν πρώτην τέκετο Κρόνος αγκυλομήτης, αύτις δ' οπλοτάτην, βουλή Διός αιγιόχοιο, πότνιαν, ήν εμνώντο Ποσειδάων καί 'Απόλλων: η δέ μάλ' ουκ έθελεν αλλά στερεώς απέειπεν, ώμοσε δέ μέγαν όρκον, ό δή τετελεσμένος εστίν, αψαμένη κεφαλής πατρός Διός αιγιόχοιο παρθένος έσσεσθαι πάντ' ήματα, δία θεάων. τή δέ πατήρ Ζεύς δώκε καλόν γέρας αντί γάμοιο, καί τε μέσω οίκω κατ' άρ' έζετο πίαρ ελούσα. πάσιν δ' εν νηοίσι θεών τιμάοχός εστι καί παρά πάσι βροτοίσι θεών πρέσβειρα τέτυκται. τάων ου δύναται πεπιθείν φρένας ουδ' απατήσαι: τών δ' άλλων ού πέρ τι πεφυγμένον έστ' 'Αφροδίτην ούτε θεών μακάρων ούτε θνητών ανθρώπων. καί τε παρέκ Ζηνός νόον ήγαγε τερπικεραύνου, ός τε μέγιστός τ' εστί, μεγίστης τ' έμμορε τιμής: καί τε τού εύτε θέλοι πυκινάς φρένας εξαπαφούσα ρηϊδίως συνέμιξε καταθνητήσι γυναιξίν ''Ηρης εκλελαθούσα κασιγνήτης αλόχου τε, ή μέγα είδος αρίστη εν αθανάτησι θεήσι, κυδίστην δ' άρα μιν τέκετο Κρόνος αγκυλομήτης μήτηρ τε `Ρείη: Ζεύς δ' άφθιτα μήδεα ειδώς αιδοίην άλοχον ποιήσατο κέδν' ειδυίαν. Τή δέ καί αυτή Ζεύς γλυκύν ίμερον έμβαλε θυμώ ανδρί καταθνητώ μιχθήμεναι, όφρα τάχιστα μηδ' αυτή βροτέης ευνής αποεργμένη είη καί ποτ' επευξαμένη είπη μετά πάσι θεοίσιν ηδύ γελοιήσασα φιλομμειδής 'Αφροδίτη ώς ρα θεούς συνέμιξε καταθνητήσι γυναιξί καί τε καταθνητούς υιείς τέκον αθανάτοισιν, ώς τε θεάς ανέμιξε καταθνητοίς ανθρώποις. 'Αγχίσεω δ' άρα οι γλυκύν ίμερον έμβαλε θυμώ, ός τότ' εν ακροπόλοις όρεσιν πολυπιδάκου ''Ιδης βουκολέεσκεν βούς δέμας αθανάτοισιν εοικώς. τόν δή έπειτα ιδούσα φιλομμειδής 'Αφροδίτη ηράσατ', εκπάγλως δέ κατά φρένας ίμερος είλεν. ες Κύπρον δ' ελθούσα θυώδεα νηόν έδυνεν ες Πάφον: ένθα δέ οι τέμενος βωμός τε θυώδης: ένθ' ή γ' εισελθούσα θύρας επέθηκε φαεινάς. ένθα δέ μιν Χάριτες λούσαν καί χρίσαν ελαίω αμβρότω, οία θεούς επενήνοθεν αιέν εόντας, αμβροσίω εδανώ, τό ρά οι τεθυωμένον ήεν. εσσαμένη δ' εύ πάντα περί χροΐ είματα καλά χρυσώ κοσμηθείσα φιλομμειδής 'Αφροδίτη σεύατ' επί Τροίης προλιπούσ' ευώδεα Κύπρον ύψι μετά νέφεσιν ρίμφα πρήσσουσα κέλευθον. ''Ιδην δ' ίκανεν πολυπίδακα, μητέρα θηρών, βή δ' ιθύς σταθμοίο δι' ούρεος: οι δέ μετ' αυτήν σαίνοντες πολιοί τε λύκοι χαροποί τε λέοντες άρκτοι παρδάλιές τε θοαί προκάδων ακόρητοι ήϊσαν: η δ' ορόωσα μετά φρεσί τέρπετο θυμόν καί τοίς εν στήθεσσι βάλ' ίμερον, οι δ' άμα πάντες σύνδυο κοιμήσαντο κατά σκιόεντας εναύλους. αυτή δ' ες κλισίας ευποιήτους αφίκανε: τόν δ' εύρε σταθμοίσι λελειμμένον οίον απ' άλλων 'Αγχίσην ήρωα θεών άπο κάλλος έχοντα. οι δ' άμα βουσίν έποντο νομούς κάτα ποιήεντας πάντες, ο δέ σταθμοίσι λελειμμένος οίος απ' άλλων πωλείτ' ένθα καί ένθα διαπρύσιον κιθαρίζων. στή δ' αυτού προπάροιθε Διός θυγάτηρ 'Αφροδίτη παρθένω αδμήτη μέγεθος καί είδος ομοίη, μή μιν ταρβήσειεν εν οφθαλμοίσι νοήσας. 'Αγχίσης δ' ορόων εφράζετο θαύμαινέν τε είδός τε μέγεθος καί είματα σιγαλόεντα. πέπλον μέν γάρ έεστο φαεινότερον πυρός αυγής, είχε δ' επιγναμπτάς έλικας κάλυκάς τε φαεινάς, όρμοι δ' αμφ' απαλή δειρή περικαλλέες ήσαν καλοί χρύσειοι παμποίκιλοι: ως δέ σελήνη στήθεσιν αμφ' απαλοίσιν ελάμπετο, θαύμα ιδέσθαι. 'Αγχίσην δ' έρος είλεν, έπος δέ μιν αντίον ηύδα: Χαίρε άνασσ', ή τις μακάρων τάδε δώμαθ' ικάνεις, ''Αρτεμις ή Λητώ ηέ χρυσέη 'Αφροδίτη ή Θέμις ηϋγενής ηέ γλαυκώπις 'Αθήνη ή πού τις Χαρίτων δεύρ' ήλυθες, αί τε θεοίσι πάσιν εταιρίζουσι καί αθάνατοι καλέονται, ή τις νυμφάων αί τ' άλσεα καλά νέμονται, ή νυμφών αί καλόν όρος τόδε ναιετάουσι καί πηγάς ποταμών καί πίσεα ποιήεντα. σοί δ' εγώ εν σκοπιή, περιφαινομένω ενί χώρω, βωμόν ποιήσω, ρέξω δέ τοι ιερά καλά ώρησιν πάσησι: σύ δ' εύφρονα θυμόν έχουσα δός με μετά Τρώεσσιν αριπρεπέ' έμμεναι άνδρα, ποίει δ' εισοπίσω θαλερόν γόνον, αυτάρ έμ' αυτόν δηρόν εΰ ζώειν καί οράν φάος ηελίοιο όλβιον εν λαοίς καί γήραος ουδόν ικέσθαι. Τόν δ' ημείβετ' έπειτα Διός θυγάτηρ 'Αφροδίτη: 'Αγχίση, κύδιστε χαμαιγενέων ανθρώπων, ού τίς τοι θεός ειμι: τί μ' αθανάτησιν εΐσκεις; αλλά καταθνητή γε, γυνή δέ με γείνατο μήτηρ. 'Οτρεύς δ' εστί πατήρ όνομα κλυτός, εί που ακούεις, ός πάσης Φρυγίης ευτειχήτοιο ανάσσει. γλώσσαν δ' υμετέρην καί ημετέρην σάφα οίδα: Τρωάς γάρ μεγάρω με τροφός τρέφεν, η δέ διά πρό σμικρήν παίδ' ατίταλλε φίλης παρά μητρός ελούσα. ώς δή τοι γλώσσάν γε καί υμετέρην εύ οίδα. νύν δέ μ' ανήρπαξε χρυσόρραπις 'Αργειφόντης εκ χορού 'Αρτέμιδος χρυσηλακάτου κελαδεινής. πολλαί δέ νύμφαι καί παρθένοι αλφεσίβοιαι παίζομεν, αμφί δ' όμιλος απείριτος εστεφάνωτο: ένθεν μ' ήρπαξε χρυσόρραπις 'Αργειφόντης, πολλά δ' έπ' ήγαγεν έργα καταθνητών ανθρώπων, πολλήν δ' άκληρόν τε καί άκτιτον, ήν διά θήρες ωμοφάγοι φοιτώσι κατά σκιόεντας εναύλους, ουδέ ποσί ψαύσειν εδόκουν φυσιζόου αίης: 'Αγχίσεω δέ με φάσκε παραί λέχεσιν καλέεσθαι κουριδίην άλοχον, σοί δ' αγλαά τέκνα τεκείσθαι. αυτάρ επεί δή δείξε καί έφρασεν ή τοι ό γ' αύτις αθανάτων μετά φύλ' απέβη κρατύς 'Αργειφόντης: αυτάρ εγώ σ' ικόμην, κρατερή δέ μοι έπλετ' ανάγκη. αλλά σε πρός Ζηνός γουνάζομαι ηδέ τοκήων εσθλών: ου μέν γάρ κε κακοί τοιόνδε τέκοιεν: αδμήτην μ' αγαγών καί απειρήτην φιλότητος πατρί τε σώ δείξον καί μητέρι κεδνά ιδυίη σοίς τε κασιγνήτοις οί τοι ομόθεν γεγάασιν: ού σφιν αεικελίη νυός έσσομαι, αλλ' εικυία. πέμψαι δ' άγγελον ώκα μετά Φρύγας αιολοπώλους ειπείν πατρί τ' εμώ καί μητέρι κηδομένη περ: οι δέ κέ τοι χρυσόν τε άλις εσθήτά θ' υφαντήν πέμψουσιν, σύ δέ πολλά καί αγλαά δέχθαι άποινα. ταύτα δέ ποιήσας δαίνυ γάμον ιμερόεντα τίμιον ανθρώποισι καί αθανάτοισι θεοίσιν. '`Ως ειπούσα θεά γλυκύν ίμερον έμβαλε θυμώ. 'Αγχίσην δ' έρος είλεν, έπος τ' έφατ' έκ τ' ονόμαζεν: Ει μέν θνητή τ' εσσί, γυνή δέ σε γείνατο μήτηρ, 'Οτρεύς δ' εστί πατήρ όνομα κλυτός, ως αγορεύεις, αθανάτου δέ έκητι διακτόρου ενθάδ' ικάνεις `Ερμέω, εμή δ' άλοχος κεκλήσεαι ήματα πάντα: ού τις έπειτα θεών ούτε θνητών ανθρώπων ενθάδε με σχήσει πρίν σή φιλότητι μιγήναι αυτίκα νύν: ουδ' εί κεν εκηβόλος αυτός 'Απόλλων τόξου απ' αργυρέου προϊή βέλεα στονόεντα. βουλοίμην κεν έπειτα, γύναι εικυία θεήσι, σής ευνής επιβάς δύναι δόμον ''Αϊδος είσω. '`Ως ειπών λάβε χείρα: φιλομμειδής δ' 'Αφροδίτη έρπε μεταστρεφθείσα κατ' όμματα καλά βαλούσα ες λέχος εύστρωτον, όθι περ πάρος έσκεν άνακτι χλαίνησιν μαλακής εστρωμένον: αυτάρ ύπερθεν άρκτων δέρματ' έκειτο βαρυφθόγγων τε λεόντων, τούς αυτός κατέπεφνεν εν ούρεσιν υψηλοίσιν. οι δ' επεί ούν λεχέων ευποιήτων επέβησαν, κόσμον μέν οι πρώτον από χροός είλε φαεινόν, πόρπας τε γναμπτάς θ' έλικας κάλυκάς τε καί όρμους. λύσε δέ οι ζώνην ιδέ είματα σιγαλόεντα έκδυε καί κατέθηκεν επί θρόνου αργυροήλου 'Αγχίσης: ο δ' έπειτα θεών ιότητι καί αίση αθανάτη παρέλεκτο θεά βροτός, ου σάφα ειδώς. '~Ημος δ' άψ εις αύλιν αποκλίνουσι νομήες βούς τε καί ίφια μήλα νομών εξ ανθεμοέντων, τήμος άρ' 'Αγχίση μέν επί γλυκύν ύπνον έχευε νήδυμον, αυτή δέ χροΐ έννυτο είματα καλά. εσσαμένη δ' εύ πάντα περί χροΐ δία θεάων έστη άρα κλισίη, ευποιήτοιο μελάθρου κύρε κάρη, κάλλος δέ παρειάων απέλαμπεν άμβροτον, οίόν τ' εστίν εϋστεφάνου Κυθερείης. εξ ύπνου τ' ανέγειρεν, έπος τ' έφατ' έκ τ' ονόμαζεν: ''Ορσεο Δαρδανίδη: τί νυ νήγρετον ύπνον ιαύεις; καί φράσαι εί τοι ομοίη εγών ινδάλλομαι είναι οίην δή με τό πρώτον εν οφθαλμοίσι νόησας; '`Ως φάθ': ο δ' εξ ύπνοιο μάλ' εμμαπέως υπάκουσεν. ως δέ ίδεν δειρήν τε καί όμματα κάλ' 'Αφροδίτης τάρβησέν τε καί όσσε παρακλιδόν έτραπεν άλλη. άψ δ' αύτις χλαίνη τε καλύψατο καλά πρόσωπα, καί μιν λισσόμενος έπεα πτερόεντα προσηύδα: Αυτίκα σ' ως τά πρώτα θεά ίδον οφθαλμοίσιν έγνων ως θεός ήσθα: σύ δ' ου νημερτές έειπες. αλλά σε πρός Ζηνός γουνάζομαι αιγιόχοιο μή με ζώντ' αμενηνόν εν ανθρώποισιν εάσης ναίειν, αλλ' ελέαιρ': επεί ου βιοθάλμιος ανήρ γίγνεται ός τε θεαίς ευνάζεται αθανάτησι. Τόν δ' ημείβετ' έπειτα Διός θυγάτηρ 'Αφροδίτη: 'Αγχίση, κύδιστε καταθνητών ανθρώπων, θάρσει, μηδέ τι σήσι μετά φρεσί δείδιθι λίην: ου γάρ τοί τι δέος παθέειν κακόν εξ εμέθεν γε ουδ' άλλων μακάρων, επεί ή φίλος εσσί θεοίσι. σοί δ' έσται φίλος υιός ός εν Τρώεσσιν ανάξει καί παίδες παίδεσσι διαμπερές εκγεγάονται: τώ δέ καί Αινείας όνομ' έσσεται ούνεκά μ' αινόν έσχεν άχος ένεκα βροτού ανέρος έμπεσον ευνή: αγχίθεοι δέ μάλιστα καταθνητών ανθρώπων αιεί αφ' υμετέρης γενεής είδός τε φυήν τε. ή τοι μέν ξανθόν Γανυμήδεα μητίετα Ζεύς ήρπασεν όν διά κάλλος ίν' αθανάτοισι μετείη καί τε Διός κατά δώμα θεοίς επιοινοχοεύοι, θαύμα ιδείν, πάντεσσι τετιμένος αθανάτοισι, χρυσέου εκ κρητήρος αφύσσων νέκταρ ερυθρόν. Τρώα δέ πένθος άλαστον έχε φρένας, ουδέ τι ήδει όππη οι φίλον υιόν ανήρπασε θέσπις άελλα: τόν δή έπειτα γόασκε διαμπερές ήματα πάντα. καί μιν Ζεύς ελέησε, δίδου δέ οι υίος άποινα ίππους αρσίποδας, τοί τ' αθανάτους φορέουσι. τούς οι δώρον έδωκεν έχειν: είπεν δέ έκαστα Ζηνός εφημοσύνησι διάκτορος 'Αργειφόντης, ως έοι αθάνατος καί αγήρως ίσα θεοίσιν. αυτάρ επεί δή Ζηνός ό γ' έκλυεν αγγελιάων ουκέτ' έπειτα γόασκε, γεγήθει δέ φρένας ένδον, γηθόσυνος δ' ίπποισιν αελλοπόδεσσιν οχείτο. ώς δ' αύ Τιθωνόν χρυσόθρονος ήρπασεν 'Ηώς υμετέρης γενεής επιείκελον αθανάτοισι. βή δ' ίμεν αιτήσουσα κελαινεφέα Κρονίωνα αθάνατόν τ' είναι καί ζώειν ήματα πάντα: τή δέ Ζεύς επένευσε καί εκρήηνεν εέλδωρ. νηπίη, ουδ' ενόησε μετά φρεσί πότνια 'Ηώς ήβην αιτήσαι, ξύσαί τ' άπο γήρας ολοιόν. τόν δ' ή τοι είως μέν έχεν πολυήρατος ήβη, 'Ηοί τερπόμενος χρυσοθρόνω ηριγενείη ναίε παρ' 'Ωκεανοίο ροής επί πείρασι γαίης: αυτάρ επεί πρώται πολιαί κατέχυντο έθειραι καλής εκ κεφαλής ευηγενέος τε γενείου, τού δ' ή τοι ευνής μέν απείχετο πότνια 'Ηώς, αυτόν δ' αύτ' ατίταλλεν ενί μεγάροισιν έχουσα σίτω τ' αμβροσίη τε καί είματα καλά διδούσα. αλλ' ότε δή πάμπαν στυγερόν κατά γήρας έπειγεν ουδέ τι κινήσαι μελέων δύνατ' ουδ' αναείραι, ήδε δέ οι κατά θυμόν αρίστη φαίνετο βουλή: εν θαλάμω κατέθηκε, θύρας δ' επέθηκε φαεινάς. τού δ' ή τοι φωνή ρεί άσπετος, ουδέ τι κίκυς έσθ' οίη πάρος έσκεν ενί γναμπτοίσι μέλεσσιν. ουκ άν εγώ γε σέ τοίον εν αθανάτοισιν ελοίμην αθάνατόν τ' είναι καί ζώειν ήματα πάντα. αλλ' ει μέν τοιούτος εών είδός τε δέμας τε ζώοις, ημέτερός τε πόσις κεκλημένος είης, ουκ άν έπειτά μ' άχος πυκινάς φρένας αμφικαλύπτοι. νύν δέ σε μέν τάχα γήρας ομοίιον αμφικαλύψει νηλειές, τό τ' έπειτα παρίσταται ανθρώποισιν, ουλόμενον καματηρόν, ό τε στυγέουσι θεοί περ. αυτάρ εμοί μέγ' όνειδος εν αθανάτοισι θεοίσιν έσσεται ήματα πάντα διαμπερές είνεκα σείο, οί πρίν εμούς οάρους καί μήτιας, αίς ποτε πάντας αθανάτους συνέμιξα καταθνητήσι γυναιξί, τάρβεσκον: πάντας γάρ εμόν δάμνασκε νόημα. νύν δέ δή ουκέτι μοι στόμα χείσεται εξονομήναι τούτο μετ' αθανάτοισιν, επεί μάλα πολλόν αάσθην σχέτλιον ουκ ονοταστόν, απεπλάγχθην δέ νόοιο, παίδα δ' υπό ζώνη εθέμην βροτώ ευνηθείσα. τόν μέν επήν δή πρώτον ίδη φάος ηελίοιο, νύμφαι μιν θρέψουσιν ορεσκώοι βαθύκολποι, αί τόδε ναιετάουσιν όρος μέγα τε ζάθεόν τε: αί ρ' ούτε θνητοίς ούτ' αθανάτοισιν έπονται: δηρόν μέν ζώουσι καί άμβροτον είδαρ έδουσι, καί τε μετ' αθανάτοισι καλόν χορόν ερρώσαντο. τήσι δέ Σειληνοί τε καί εύσκοπος 'Αργειφόντης μίσγοντ' εν φιλότητι μυχώ σπείων εροέντων. τήσι δ' άμ' ή ελάται ηέ δρύες υψικάρηνοι γεινομένησιν έφυσαν επί χθονί βωτιανείρη καλαί τηλεθάουσαι εν ούρεσιν υψηλοίσιν. εστάσ' ηλίβατοι, τεμένη δέ ε κικλήσκουσιν αθανάτων: τάς δ' ού τι βροτοί κείρουσι σιδήρω. αλλ' ότε κεν δή μοίρα παρεστήκη θανάτοιο αζάνεται μέν πρώτον επί χθονί δένδρεα καλά, φλοιός δ' αμφιπεριφθινύθει, πίπτουσι δ' άπ' όζοι, τών δέ χ' ομού ψυχή λείποι φάος ηελίοιο. αι μέν εμόν θρέψουσι παρά σφίσιν υιόν έχουσαι. τόν μέν επήν δή πρώτον έλη πολυήρατος ήβη άξουσίν σοι δεύρο θεαί, δείξουσί τε παίδα: σοί δ' εγώ, όφρα κε ταύτα μετά φρεσί πάντα διέλθω, ες πέμπτον έτος αύτις ελεύσομαι υιόν άγουσα. τόν μέν επήν δή πρώτον ίδης θάλος οφθαλμοίσι, γηθήσεις ορόων: μάλα γάρ θεοείκελος έσται: άξεις δ' αυτίκα νιν ποτί ''Ιλιον ηνεμόεσσαν. ήν δέ τις είρηταί σε καταθνητών ανθρώπων ή τις σοί φίλον υιόν υπό ζώνη θέτο μήτηρ, τώ δέ σύ μυθείσθαι μεμνημένος ώς σε κελεύω: φασίν τοι νύμφης καλυκώπιδος έκγονον είναι αί τόδε ναιετάουσιν όρος καταειμένον ύλη. ει δέ κεν εξείπης καί επεύξεαι άφρονι θυμώ εν φιλότητι μιγήναι εϋστεφάνω Κυθερείη, Ζεύς σε χολωσάμενος βαλέει ψολόεντι κεραυνώ. είρηταί τοι πάντα: σύ δέ φρεσί σήσι νοήσας ίσχεο μηδ' ονόμαινε, θεών δ' εποπίζεο μήνιν. '`Ως ειπούσ' ήϊξε πρός ουρανόν ηνεμόεντα. Χαίρε θεά Κύπροιο εϋκτιμένης μεδέουσα: σεύ δ' εγώ αρξάμενος μεταβήσομαι άλλον ες ύμνον. Εις 'Αφροδίτην Αιδοίην χρυσοστέφανον καλήν 'Αφροδίτην άσομαι, ή πάσης Κύπρου κρήδεμνα λέλογχεν ειναλίης, όθι μιν Ζεφύρου μένος υγρόν αέντος ήνεικεν κατά κύμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης αφρώ ένι μαλακώ: τήν δέ χρυσάμπυκες '~Ωραι δέξαντ' ασπασίως, περί δ' άμβροτα είματα έσσαν, κρατί δ' επ' αθανάτω στεφάνην εύτυκτον έθηκαν καλήν χρυσείην, εν δέ τρητοίσι λοβοίσιν άνθεμ' ορειχάλκου χρυσοίό τε τιμήεντος, δειρή δ' αμφ' απαλή καί στήθεσιν αργυφέοισιν όρμοισι χρυσέοισιν εκόσμεον οίσί περ αυταί '~Ωραι κοσμείσθην χρυσάμπυκες οππότ' ίοιεν ες χορόν ιμερόεντα θεών καί δώματα πατρός. αυτάρ επεί δή πάντα περί χροΐ κόσμον έθηκαν ήγον ες αθανάτους: οι δ' ησπάζοντο ιδόντες χερσί τ' εδεξιόωντο καί ηρήσαντο έκαστος είναι κουριδίην άλοχον καί οίκαδ' άγεσθαι, είδος θαυμάζοντες ιοστεφάνου Κυθερείης. Χαίρ' ελικοβλέφαρε γλυκυμείλιχε, δός δ' εν αγώνι νίκην τώδε φέρεσθαι, εμήν δ' έντυνον αοιδήν. αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις Διόνυσον 'Αμφί Διώνυσον Σεμέλης ερικυδέος υιόν μνήσομαι, ως εφάνη παρά θίν' αλός ατρυγέτοιο ακτή επί προβλήτι νεηνίη ανδρί εοικώς πρωθήβη: καλαί δέ περισσείοντο έθειραι κυάνεαι, φάρος δέ περί στιβαροίς έχεν ώμοις πορφύρεον: τάχα δ' άνδρες εϋσσέλμου από νηός ληϊσταί προγένοντο θοώς επί οίνοπα πόντον Τυρσηνοί: τούς δ' ήγε κακός μόρος: οι δέ ιδόντες νεύσαν ες αλλήλους, τάχα δ' έκθορον, αίψα δ' ελόντες είσαν επί σφετέρης νηός κεχαρημένοι ήτορ. υιόν γάρ μιν έφαντο διοτρεφέων βασιλήων είναι, καί δεσμοίς έθελον δείν αργαλέοισι. τόν δ' ουκ ίσχανε δεσμά, λύγοι δ' από τηλόσ' έπιπτον χειρών ηδέ ποδών: ο δέ μειδιάων εκάθητο όμμασι κυανέοισι, κυβερνήτης δέ νοήσας αυτίκα οίς ετάροισιν εκέκλετο φώνησέν τε: Δαιμόνιοι τίνα τόνδε θεόν δεσμεύεθ' ελόντες καρτερόν; ουδέ φέρειν δύναταί μιν νηύς ευεργής. ή γάρ Ζεύς όδε γ' εστίν ή αργυρότοξος 'Απόλλων ηέ Ποσειδάων: επεί ου θνητοίσι βροτοίσιν είκελος, αλλά θεοίς οί 'Ολύμπια δώματ' έχουσιν. αλλ' άγετ' αυτόν αφώμεν επ' ηπείροιο μελαίνης αυτίκα, μηδ' επί χείρας ιάλλετε μή τι χολωθείς όρση αργαλέους τ' ανέμους καί λαίλαπα πολλήν. '`Ως φάτο: τόν δ' αρχός στυγερώ ηνίπαπε μύθω: δαιμόνι' ούρον όρα, άμα δ' ιστίον έλκεο νηός σύμπανθ' όπλα λαβών: όδε δ' αύτ' άνδρεσσι μελήσει. έλπομαι ή Αίγυπτον αφίξεται ή ό γε Κύπρον ή ες `Υπερβορέους ή εκαστέρω: ες δέ τελευτήν έκ ποτ' ερεί αυτού τε φίλους καί κτήματα πάντα ούς τε κασιγνήτους, επεί ημίν έμβαλε δαίμων. '`Ως ειπών ιστόν τε καί ιστίον έλκετο νηός. έμπνευσεν δ' άνεμος μέσον ιστίον, αμφί δ' άρ' όπλα καττάνυσαν: τάχα δέ σφιν εφαίνετο θαυματά έργα. οίνος μέν πρώτιστα θοήν ανά νήα μέλαιναν ηδύποτος κελάρυζ' ευώδης, ώρνυτο δ' οδμή αμβροσίη: ναύτας δέ τάφος λάβε πάντας ιδόντας. αυτίκα δ' ακρότατον παρά ιστίον εξετανύσθη άμπελος ένθα καί ένθα, κατεκρημνώντο δέ πολλοί βότρυες: αμφ' ιστόν δέ μέλας ειλίσσετο κισσός άνθεσι τηλεθάων, χαρίεις δ' επί καρπός ορώρει: πάντες δέ σκαλμοί στεφάνους έχον: οι δέ ιδόντες νή' ήδη τότ' έπειτα κυβερνήτην εκέλευον γή πελάαν: ο δ' άρα σφι λέων γένετ' ένδοθι νηός δεινός επ' ακροτάτης, μέγα δ' έβραχεν, εν δ' άρα μέσση άρκτον εποίησεν λασιαύχενα σήματα φαίνων: άν δ' έστη μεμαυία, λέων δ' επί σέλματος άκρου δεινόν υπόδρα ιδών: οι δ' εις πρύμνην εφόβηθεν, αμφί κυβερνήτην δέ σαόφρονα θυμόν έχοντα έσταν άρ' εκπληγέντες: ο δ' εξαπίνης επορούσας αρχόν έλ', οι δέ θύραζε κακόν μόρον εξαλύοντες πάντες ομώς πήδησαν επεί ίδον εις άλα δίαν, δελφίνες δ' εγένοντο: κυβερνήτην δ' ελεήσας έσχεθε καί μιν έθηκε πανόλβιον είπέ τε μύθον: Θάρσει † δί' εκάτωρ τώ εμώ κεχαρισμένε θυμώ: ειμί δ' εγώ Διόνυσος ερίβρομος όν τέκε μήτηρ Καδμηΐς Σεμέλη Διός εν φιλότητι μιγείσα. Χαίρε τέκος Σεμέλης ευώπιδος: ουδέ πη έστι σείό γε ληθόμενον γλυκερήν κοσμήσαι αοιδήν. Εις ''Αρεα '~Αρες υπερμενέτα, βρισάρματε, χρυσεοπήληξ, οβριμόθυμε, φέρασπι, πολισσόε, χαλκοκορυστά, καρτερόχειρ, αμόγητε, δορυσθενές, έρκος 'Ολύμπου, Νίκης ευπολέμοιο πάτερ, συναρωγέ Θέμιστος, αντιβίοισι τύραννε, δικαιοτάτων αγέ φωτών, ηνορέης σκηπτούχε, πυραυγέα κύκλον ελίσσων αιθέρος επταπόροις ενί τείρεσιν ένθα σε πώλοι ζαφλεγέες τριτάτης υπέρ άντυγος αιέν έχουσι: κλύθι βροτών επίκουρε, δοτήρ ευθαλέος ήβης, πρηΰ καταστίλβων σέλας υψόθεν ες βιότητα ημετέρην καί κάρτος αρήϊον, ώς κε δυναίμην σεύασθαι κακότητα πικρήν απ' εμοίο καρήνου, καί ψυχής απατηλόν υπογνάμψαι φρεσίν ορμήν θυμού τ' αύ μένος οξύ κατισχέμεν ός μ' ερέθησι φυλόπιδος κρυερής επιβαινέμεν: αλλά σύ θάρσος δός μάκαρ, ειρήνης τε μένειν εν απήμοσι θεσμοίς δυσμενέων προφυγόντα μόθον κήράς τε βιαίους. Εις ''Αρτεμιν ''Αρτεμιν ύμνει Μούσα κασιγνήτην `Εκάτοιο, παρθένον ιοχέαιραν, ομότροφον 'Απόλλωνος, ή θ' ίππους άρσασα βαθυσχοίνοιο Μέλητος ρίμφα διά Σμύρνης παγχρύσεον άρμα διώκει ες Κλάρον αμπελόεσσαν, όθ' αργυρότοξος 'Απόλλων ήσται μιμνάζων εκατηβόλον ιοχέαιραν. Καί σύ μέν ούτω χαίρε θεαί θ' άμα πάσαι αοιδή: αυτάρ εγώ σε πρώτα καί εκ σέθεν άρχομ' αείδειν, σεύ δ' εγώ αρξάμενος μεταβήσομαι άλλον ες ύμνον. Εις 'Αφροδίτην Κυπρογενή Κυθέρειαν αείσομαι ή τε βροτοίσι μείλιχα δώρα δίδωσιν, εφ' ιμερτώ δέ προσώπω αιεί μειδιάει καί εφ' ιμερτόν θέει άνθος. Χαίρε θεά Σαλαμίνος εϋκτιμένης μεδέουσα ειναλίης τε Κύπρου: δός δ' ιμερόεσσαν αοιδήν. αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις 'Αθηνάν Παλλάδ' 'Αθηναίην ερυσίπτολιν άρχομ' αείδειν δεινήν, ή σύν ''Αρηϊ μέλει πολεμήϊα έργα περθόμεναί τε πόληες αϋτή τε πτόλεμοί τε, καί τ' ερρύσατο λαόν ιόντα τε νισόμενόν τε. Χαίρε θεά, δός δ' άμμι τύχην ευδαιμονίην τε. Εις ''Ηραν ''Ηρην αείδω χρυσόθρονον ήν τέκε `Ρείη, αθανάτην βασίλειαν υπείροχον είδος έχουσαν Ζηνός εριγδούποιο κασιγνήτην άλοχόν τε κυδρήν, ήν πάντες μάκαρες κατά μακρόν ''Ολυμπον αζόμενοι τίουσιν ομώς Διί τερπικεραύνω. Εις Δημήτραν Δήμητρ' ηΰκομον σεμνήν θεάν άρχομ' αείδειν, αυτήν καί κούρην, περικαλλέα Περσεφόνειαν. Χαίρε θεά καί τήνδε σάου πόλιν, άρχε δ' αοιδής. Εις Μητέρα Θεών Μητέρα μοι πάντων τε θεών πάντων τ' ανθρώπων ύμνει Μούσα λίγεια Διός θυγάτηρ μεγάλοιο, ή κροτάλων τυπάνων τ' ιαχή σύν τε βρόμος αυλών εύαδεν, ηδέ λύκων κλαγγή χαροπών τε λεόντων, ούρεά τ' ηχήεντα καί υλήεντες έναυλοι. Καί σύ μέν ούτω χαίρε θεαί θ' άμα πάσαι αοιδή. Εις `Ηρακλέα λεοντόθυμον `Ηρακλέα Διός υιόν αείσομαι, όν μέγ' άριστον γείνατ' επιχθονίων Θήβης ένι καλλιχόροισιν 'Αλκμήνη μιχθείσα κελαινεφέϊ Κρονίωνι: ός πρίν μέν κατά γαίαν αθέσφατον ηδέ θάλασσαν πλαζόμενος πομπήσιν ύπ' Ευρυσθήος άνακτος πολλά μέν αυτός έρεξεν ατάσθαλα, πολλά δ' ανέτλη: νύν δ' ήδη κατά καλόν έδος νιφόεντος 'Ολύμπου ναίει τερπόμενος καί έχει καλλίσφυρον ''Ηβην Χαίρε άναξ Διός υιέ: δίδου δ' αρετήν τε καί όλβον. Εις 'Ασκληπιόν 'Ιητήρα νόσων 'Ασκληπιόν άρχομ' αείδειν υιόν 'Απόλλωνος τόν εγείνατο δία Κορωνίς Δωτίω εν πεδίω κούρη Φλεγύου βασιλήος, χάρμα μέγ' ανθρώποισι, κακών θελκτήρ' οδυνάων. Καί σύ μέν ούτω χαίρε άναξ: λίτομαι δέ σ' αοιδή. Εις Διοσκούρους Κάστορα καί Πολυδεύκε' αείσεο Μούσα λίγεια, Τυνδαρίδας οί Ζηνός 'Ολυμπίου εξεγένοντο: τούς υπό Ταϋγέτου κορυφής τέκε πότνια Λήδη λάθρη υποδμηθείσα κελαινεφέϊ Κρονίωνι. Χαίρετε Τυνδαρίδαι, ταχέων επιβήτορες ίππων. Εις `Ερμήν `Ερμήν αείδω Κυλλήνιον 'Αργειφόντην Κυλλήνης μεδέοντα καί 'Αρκαδίης πολυμήλου, άγγελον αθανάτων εριούνιον όν τέκε Μαία ''Ατλαντος θυγάτηρ Διός εν φιλότητι μιγείσα αιδοίη: μακάρων δέ θεών αλέεινεν όμιλον άντρω ναιετάουσα παλισκίω ένθα Κρονίων νύμφη εϋπλοκάμω μισγέσκετο νυκτός αμολγώ, εύτε κατά γλυκύς ύπνος έχοι λευκώλενον ''Ηρην: λάνθανε δ' αθανάτους τε θεούς θνητούς τ' ανθρώπους. Καί σύ μέν ούτω χαίρε Διός καί Μαιάδος υιέ: σεύ δ' εγώ αρξάμενος μεταβήσομαι άλλον ες ύμνον. χαίρ' `Ερμή χαριδώτα διάκτορε, δώτορ εάων. Εις Πάνα 'Αμφί μοι `Ερμείαο φίλον γόνον έννεπε Μούσα, αιγιπόδην δικέρωτα φιλόκροτον ός τ' ανά πίση δενδρήεντ' άμυδις φοιτά χοροήθεσι νύμφαις αί τε κατ' αιγίλιπος πέτρης στείβουσι κάρηνα Πάν' ανακεκλόμεναι νόμιον θεόν αγλαέθειρον αυχμήενθ', ός πάντα λόφον νιφόεντα λέλογχε καί κορυφάς ορέων καί πετρήεντα κέλευθα. φοιτά δ' ένθα καί ένθα διά ρωπήϊα πυκνά, άλλοτε μέν ρείθροισιν εφελκόμενος μαλακοίσιν, άλλοτε δ' αύ πέτρησιν εν ηλιβάτοισι διοιχνεί, ακροτάτην κορυφήν μηλοσκόπον εισαναβαίνων. πολλάκι δ' αργινόεντα διέδραμεν ούρεα μακρά, πολλάκι δ' εν κνημοίσι διήλασε θήρας εναίρων οξέα δερκόμενος: τότε δ' έσπερος έκλαγεν οίον άγρης εξανιών, δονάκων ύπο μούσαν αθύρων νήδυμον: ουκ άν τόν γε παραδράμοι εν μελέεσσιν όρνις ή τ' έαρος πολυανθέος εν πετάλοισι θρήνον επιπροχέουσ' αχέει μελίγηρυν αοιδήν. σύν δέ σφιν τότε νύμφαι ορεστιάδες λιγύμολποι φοιτώσαι πυκνά ποσσίν επί κρήνη μελανύδρω μέλπονται, κορυφήν δέ περιστένει ούρεος ηχώ: δαίμων δ' ένθα καί ένθα χορών τοτέ δ' ες μέσον έρπων πυκνά ποσίν διέπει, λαίφος δ' επί νώτα δαφοινόν λυγκός έχει λιγυρήσιν αγαλλόμενος φρένα μολπαίς εν μαλακώ λειμώνι τόθι κρόκος ηδ' υάκινθος ευώδης θαλέθων καταμίσγεται άκριτα ποίη. υμνεύσιν δέ θεούς μάκαρας καί μακρόν ''Ολυμπον: οίόν θ' `Ερμείην εριούνιον έξοχον άλλων έννεπον ως ό γ' άπασι θεοίς θοός άγγελός εστι καί ρ' ό γ' ες 'Αρκαδίην πολυπίδακα, μητέρα μήλων, εξίκετ', ένθα τέ οι τέμενος Κυλληνίου εστίν. ένθ' ό γε καί θεός ών ψαφαρότριχα μήλ' ενόμευεν ανδρί πάρα θνητώ: θάλε γάρ πόθος υγρός επελθών νύμφη εϋπλοκάμω Δρύοπος φιλότητι μιγήναι: εκ δ' ετέλεσσε γάμον θαλερόν, τέκε δ' εν μεγάροισιν `Ερμείη φίλον υιόν άφαρ τερατωπόν ιδέσθαι, αιγιπόδην δικέρωτα πολύκροτον ηδυγέλωτα: φεύγε δ' αναΐξασα, λίπεν δ' άρα παίδα τιθήνη: δείσε γάρ ως ίδεν όψιν αμείλιχον ηϋγένειον. τόν δ' αίψ' `Ερμείας εριούνιος εις χέρα θήκε δεξάμενος, χαίρεν δέ νόω περιώσια δαίμων. ρίμφα δ' ες αθανάτων έδρας κίε παίδα καλύψας δέρμασιν εν πυκινοίσιν ορεσκώοιο λαγωού: πάρ δέ Ζηνί καθίζε καί άλλοις αθανάτοισιν, δείξε δέ κούρον εόν: πάντες δ' άρα θυμόν έτερφθεν αθάνατοι, περίαλλα δ' ο Βάκχειος Διόνυσος: Πάνα δέ μιν καλέεσκον ότι φρένα πάσιν έτερψε. Καί σύ μέν ούτω χαίρε άναξ, ίλαμαι δέ σ' αοιδή: αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις ''Ηφαιστον ''Ηφαιστον κλυτόμητιν αείδεο Μούσα λίγεια, ός μετ' 'Αθηναίης γλαυκώπιδος αγλαά έργα ανθρώπους εδίδαξεν επί χθονός, οί τό πάρος περ άντροις ναιετάασκον εν ούρεσιν ηΰτε θήρες. νύν δέ δι' ''Ηφαιστον κλυτοτέχνην έργα δαέντες ρηϊδίως αιώνα τελεσφόρον εις ενιαυτόν εύκηλοι διάγουσιν ενί σφετέροισι δόμοισιν. 'Αλλ' ίληθ' ''Ηφαιστε: δίδου δ' αρετήν τε καί όλβον. Εις 'Απόλλωνα Φοίβε σέ μέν καί κύκνος υπό πτερύγων λίγ' αείδει όχθη επιθρώσκων ποταμόν πάρα δινήεντα Πηνειόν: σέ δ' αοιδός έχων φόρμιγγα λίγειαν ηδυεπής πρώτόν τε καί ύστατον αιέν αείδει. Καί σύ μέν ούτω χαίρε άναξ, ίλαμαι δέ σ' αοιδή. Εις Ποσειδώνα 'Αμφί Ποσειδάωνα θεόν μέγαν άρχομ' αείδειν γαίης κινητήρα καί ατρυγέτοιο θαλάσσης πόντιον, ός θ' `Ελικώνα καί ευρείας έχει Αιγάς. διχθά τοι 'Εννοσίγαιε θεοί τιμήν εδάσαντο ίππων τε δμητήρ' έμεναι σωτήρά τε νηών. Χαίρε Ποσείδαον γαιήοχε κυανοχαίτα, καί μάκαρ ευμενές ήτορ έχων πλώουσιν άρηγε. Εις Δία Ζήνα θεών τόν άριστον αείσομαι ηδέ μέγιστον ευρύοπα κρείοντα τελεσφόρον, ός τε Θέμιστι εγκλιδόν εζομένη πυκινούς οάρους οαρίζει. ''Ιληθ' ευρύοπα Κρονίδη κύδιστε μέγιστε. Εις `Εστίαν `Εστίη, ή τε άνακτος 'Απόλλωνος εκάτοιο Πυθοί εν ηγαθέη ιερόν δόμον αμφιπολεύεις, αιεί σών πλοκάμων απολείβεται υγρόν έλαιον: έρχεο τόνδ' ανά οίκον, επέρχεο θυμόν έχουσα σύν Διί μητιόεντι: χάριν δ' άμ' όπασσον αοιδή. Εις Μούσας καί 'Απόλλωνα Μουσάων άρχωμαι 'Απόλλωνός τε Διός τε: εκ γάρ Μουσάων καί εκηβόλου 'Απόλλωνος άνδρες αοιδοί έασιν επί χθονί καί κιθαρισταί, εκ δέ Διός βασιλήες: ο δ' όλβιος όν τινα Μούσαι φίλωνται: γλυκερή οι από στόματος ρέει αυδή. Χαίρετε τέκνα Διός καί εμήν τιμήσατ' αοιδήν: αυτάρ εγών υμέων τε καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις Διόνυσον Κισσοκόμην Διόνυσον ερίβρομον άρχομ' αείδειν Ζηνός καί Σεμέλης ερικυδέος αγλαόν υιόν, όν τρέφον ηΰκομοι νύμφαι παρά πατρός άνακτος δεξάμεναι κόλποισι καί ενδυκέως ατίταλλον Νύσης εν γυάλοις: ο δ' αέξετο πατρός έκητι άντρω εν ευώδει μεταρίθμιος αθανάτοισιν. αυτάρ επεί δή τόνδε θεαί πολύυμνον έθρεψαν, δή τότε φοιτίζεσκε καθ' υλήεντας εναύλους κισσώ καί δάφνη πεπυκασμένος: αι δ' άμ' έποντο νύμφαι, ο δ' εξηγείτο: βρόμος δ' έχεν άσπετον ύλην. Καί σύ μέν ούτω χαίρε πολυστάφυλ' ώ Διόνυσε: δός δ' ημάς χαίροντας ες ώρας αύτις ικέσθαι, εκ δ' αύθ' ωράων εις τούς πολλούς ενιαυτούς. Εις ''Αρτεμιν ''Αρτεμιν αείδω χρυσηλάκατον κελαδεινήν παρθένον αιδοίην ελαφηβόλον ιοχέαιραν αυτοκασιγνήτην χρυσαόρου 'Απόλλωνος, ή κατ' όρη σκιόεντα καί άκριας ηνεμοέσσας άγρη τερπομένη παγχρύσεα τόξα τιταίνει πέμπουσα στονόεντα βέλη: τρομέει δέ κάρηνα υψηλών ορέων, ιαχεί δ' έπι δάσκιος ύλη δεινόν υπό κλαγγής θηρών, φρίσσει δέ τε γαία πόντος τ' ιχθυόεις: η δ' άλκιμον ήτορ έχουσα πάντη επιστρέφεται θηρών ολέκουσα γενέθλην. αυτάρ επήν τερφθή θηροσκόπος ιοχέαιρα ευφρήνη δέ νόον χαλάσασ' ευκαμπέα τόξα, έρχεται ες μέγα δώμα κασιγνήτοιο φίλοιο Φοίβου 'Απόλλωνος Δελφών ες πίονα δήμον Μουσών καί Χαρίτων καλόν χορόν αρτυνέουσα. ένθα κατακρεμάσασα παλίντονα τόξα καί ιούς ηγείται χαρίεντα περί χροΐ κόσμον έχουσα, εξάρχουσα χορούς: αι δ' αμβροσίην όπ' ιείσαι υμνεύσιν Λητώ καλλίσφυρον ως τέκε παίδας αθανάτων βουλή τε καί έργμασιν έξοχ' αρίστους, Χαίρετε τέκνα Διός καί Λητούς ηϋκόμοιο: αυτάρ εγών υμέων καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις 'Αθηνάν Παλλάδ' 'Αθηναίην κυδρήν θεόν άρχομ' αείδειν γλαυκώπιν πολύμητιν αμείλιχον ήτορ έχουσαν παρθένον αιδοίην ερυσίπτολιν αλκήεσσαν Τριτογενή, τήν αυτός εγείνατο μητίετα Ζεύς σεμνής εκ κεφαλής, πολεμήϊα τεύχε' έχουσαν χρύσεα παμφανόωντα: σέβας δ' έχε πάντας ορώντας αθανάτους: η δέ πρόσθεν Διός αιγιόχοιο εσσυμένως ώρουσεν απ' αθανάτοιο καρήνου σείσασ' οξύν άκοντα: μέγας δ' ελελίζετ' ''Ολυμπος δεινόν υπό βρίμης γλαυκώπιδος, αμφί δέ γαία σμερδαλέον ιάχησεν, εκινήθη δ' άρα πόντος κύμασι πορφυρέοισι κυκώμενος, έσχετο δ' άλμη εξαπίνης: στήσεν δ' `Υπερίονος αγλαός υιός ίππους ωκύποδας δηρόν χρόνον εισότε κούρη είλετ' απ' αθανάτων ώμων θεοείκελα τεύχη Παλλάς 'Αθηναίη: γήθησε δέ μητίετα Ζεύς. Καί σύ μέν ούτω χαίρε Διός τέκος αιγιόχοιο: αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις `Εστίαν `Εστίη ή πάντων εν δώμασιν υψηλοίσιν αθανάτων τε θεών χαμαί ερχομένων τ' ανθρώπων έδρην αΐδιον έλαχες πρεσβηΐδα τιμήν καλόν έχουσα γέρας καί τιμήν: ου γάρ άτερ σού ειλαπίναι θνητοίσιν ίν' ου πρώτη πυμάτη τε `Εστίη αρχόμενος σπένδει μελιηδέα οίνον: καί σύ μοι 'Αργειφόντα Διός καί Μαιάδος υιέ άγγελε τών μακάρων χρυσόρραπι δώτορ εάων, ναίετε δώματα καλά, φίλα φρεσίν αλλήλοισιν ίλαος ών επάρηγε σύν αιδοίη τε φίλη τε `Εστίη: αμφότεροι γάρ επιχθονίων ανθρώπων ειδότες έργματα καλά νόω θ' έσπεσθε καί ήβη. Χαίρε Κρόνου θύγατερ, σύ τε καί χρυσόρραπις `Ερμής. αυτάρ εγών υμέων τε καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις Γήν μητέρα πάντων Γαίαν παμμήτειραν αείσομαι ηϋθέμεθλον πρεσβίστην, ή φέρβει επί χθονί πάνθ' οπόσ' εστίν: ημέν όσα χθόνα δίαν επέρχεται ηδ' όσα πόντον ηδ' όσα πωτώνται, τάδε φέρβεται εκ σέθεν όλβου. εκ σέο δ' εύπαιδές τε καί εύκαρποι τελέθουσι πότνια, σεύ δ' έχεται δούναι βίον ηδ' αφελέσθαι θνητοίς ανθρώποισιν: ο δ' όλβιος όν κε σύ θυμώ πρόφρων τιμήσης: τώ τ' άφθονα πάντα πάρεστι. βρίθει μέν σφιν άρουρα φερέσβιος, ηδέ κατ' αγρούς κτήνεσιν ευθηνεί, οίκος δ' εμπίπλαται εσθλών: αυτοί δ' ευνομίησι πόλιν κάτα καλλιγύναικα κοιρανέουσ', όλβος δέ πολύς καί πλούτος οπηδεί: παίδες δ' ευφροσύνη νεοθηλέϊ κυδιόωσι, παρθενικαί τε χοροίς φερεσανθέσιν εύφρονι θυμώ παίζουσαι σκαίρουσι κατ' άνθεα μαλθακά ποίης, ούς κε σύ τιμήσης σεμνή θεά άφθονε δαίμον. Χαίρε θεών μήτηρ, άλοχ' Ουρανού αστερόεντος, πρόφρων δ' αντ' ωδής βίοτον θυμήρε' όπαζε: αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις ''Ηλιον ''Ηλιον υμνείν αύτε Διός τέκος άρχεο Μούσα Καλλιόπη φαέθοντα, τόν Ευρυφάεσσα βοώπις γείνατο Γαίης παιδί καί Ουρανού αστερόεντος: γήμε γάρ Ευρυφάεσσαν αγακλειτήν `Υπερίων αυτοκασιγνήτην, ή οι τέκε κάλλιμα τέκνα 'Ηώ τε ροδόπηχυν εϋπλόκαμόν τε Σελήνην 'Ηέλιόν τ' ακάμαντ' επιείκελον αθανάτοισιν, ός φαίνει θνητοίσι καί αθανάτοισι θεοίσιν ίπποις εμβεβαώς: σμερδνόν δ' ό γε δέρκεται όσσοις χρυσής εκ κόρυθος, λαμπραί δ' ακτίνες απ' αυτού αιγλήεν στίλβουσι, παρά κροτάφων τε παρειαί λαμπραί από κρατός χαρίεν κατέχουσι πρόσωπον τηλαυγές: καλόν δέ περί χροΐ λάμπεται έσθος λεπτουργές πνοιή ανέμων, υπό δ' άρσενες ίπποι ένθ' άρ' ό γε στήσας χρυσόζυγον άρμα καί ίππους θεσπέσιος πέμπησι δι' ουρανού ωκεανόν δέ. Χαίρε άναξ, πρόφρων δέ βίον θυμήρε' όπαζε: εκ σέο δ' αρξάμενος κλήσω μερόπων γένος ανδρών ημιθέων ών έργα θεοί θνητοίσιν έδειξαν. Εις Σελήνην Μήνην αείδειν τανυσίπτερον έσπετε Μούσαι ηδυεπείς κούραι Κρονίδεω Διός ίστορες ωδής: ής άπο αίγλη γαίαν ελίσσεται ουρανόδεικτος κρατός απ' αθανάτοιο, πολύς δ' υπό κόσμος όρωρεν αίγλης λαμπούσης: στίλβει δέ τ' αλάμπετος αήρ χρυσέου από στεφάνου, ακτίνες δ' ενδιάονται, εύτ' άν απ' 'Ωκεανοίο λοεσσαμένη χρόα καλόν είματα εσσαμένη τηλαυγέα δία Σελήνη ζευξαμένη πώλους εριαύχενας αιγλήεντας εσσυμένως προτέρωσ' ελάση καλλίτριχας ίππους εσπερίη διχόμηνος: ό τε πλήθει μέγας όγμος, λαμπρόταταί τ' αυγαί τότ' αεξομένης τελέθουσιν ουρανόθεν: τέκμωρ δέ βροτοίς καί σήμα τέτυκται. τή ρά ποτε Κρονίδης εμίγη φιλότητι καί ευνή: η δ' υποκυσαμένη Πανδείην γείνατο κούρην εκπρεπές είδος έχουσαν εν αθανάτοισι θεοίσι. Χαίρε άνασσα θεά λευκώλενε δία Σελήνη πρόφρον εϋπλόκαμος: σέο δ' αρχόμενος κλέα φωτών άσομαι ημιθέων ών κλείουσ' έργματ' αοιδοί Μουσάων θεράποντες από στομάτων εροέντων. Εις Διοσκούρους 'Αμφί Διός κούρους ελικώπιδες έσπετε Μούσαι Τυνδαρίδας Λήδης καλλισφύρου αγλαά τέκνα, Κάστορά θ' ιππόδαμον καί αμώμητον Πολυδεύκεα, τούς υπό Ταϋγέτου κορυφή όρεος μεγάλοιο μιχθείσ' εν φιλότητι κελαινεφέϊ Κρονίωνι σωτήρας τέκε παίδας επιχθονίων ανθρώπων ωκυπόρων τε νεών, ότε τε σπέρχωσιν άελλαι χειμέριαι κατά πόντον αμείλιχον: οι δ' από νηών ευχόμενοι καλέουσι Διός κούρους μεγάλοιο άρνεσσιν λευκοίσιν επ' ακρωτήρια βάντες πρύμνης: τήν δ' άνεμός τε μέγας καί κύμα θαλάσσης θήκαν υποβρυχίην, οι δ' εξαπίνης εφάνησαν ξουθήσι πτερύγεσσι δι' αιθέρος αΐξαντες, αυτίκα δ' αργαλέων ανέμων κατέπαυσαν αέλλας, κύματα δ' εστόρεσαν λευκής αλός εν πελάγεσσι, ναύταις σήματα καλά πόνου σφίσιν: οι δέ ιδόντες γήθησαν, παύσαντο δ' οϊζυροίο πόνοιο. Χαίρετε Τυνδαρίδαι ταχέων επιβήτορες ίππων: αυτάρ εγών υμέων καί άλλης μνήσομ' αοιδής. Εις Ξένους Αιδείσθε ξενίων κεχρημένον ηδέ δόμοιο οί πόλιν αιπεινήν νύμφης ερατώπιδος ''Ηρης ναίετε, Σαιδήνης πόδα νείατον υψικόμοιο, αμβρόσιον πίνοντες ύδωρ ξανθού ποταμοίο ''Ερμου καλά ρέοντος όν αθάνατος τέκετο Ζεύς.